Wodospad Łez

Motylek po prostu patrzył się na rękę dziewczynki. Po co ona to robi? Jaki to ma sens? Przecież przyszedł ją uciszyć...chociaż właściwie...sama się uciszyła. No cóż...zawsze może zacząć od nowa, prawda?
Zamiast więc dac się pogłaskać, Zaorish sam wyciągnął nad nią rękę i wypuścił pnącza, które niezawodnie oplotły dziewczynkę. Nie miażdżyły jej jeszcze, ani nie dusiły, po prostu trzymały i podniosły dziecko...

A Claire? Po prostu stała i patrzyła na to wszystko z ironicznym uśmieszkiem. Dziewczynka nie wiedziała co ją czeka, ot co! A że elfka zdawała sobie sprawę w jaki sposób rozumują koszmarki to naprawdę nie było ciężko się domyśleć że to, co się nie podoba to się usuwa!
Obserwowała, jak ta się uciszyła i patrzyła na Motylka. O tak... to mogło być ciekawe. A jak wyciągnęła rękę i zadała pytanie? No nie wytrzymała! Parsknęła śmiechem widząc to i pokręciła głową.
-Mały, naiwny, głupi bachor.
I już miała w nosie, że ta może jej wskazać drogę do Świata Śniących.... tam w pobliża Białej Twierdzy! I nawet wiedziała jak sobie poradzić... chociaż ten pomysł nie wydawał się wcale taki wspaniały jednak . . DLA NIEJ rzecz jasna... no ale czego się nie robi?
-Fakt, pomijając fakt, że on ma zamiar się pozbyć irytującego źródła krzyku, a do mnie się przytula i daje głaskać.
Odgarnęła włosy za szpiczaste uszy. No! I się nawet nie pomyliła! Motylek niczym posłuszny zwierzak zaraz oplątał Alicję swoimi pnączami tak jak wcześniej Claire i podniósł do góry. Co do niej jednak nie zamierza sadzać dziewczynki na drzewo, lecz co bardziej prawdopodobne zrzucić z wodospadu.
A Śniąca? Jedynie stała i się przypatrywała.

Zaorish całkowicie zignorował nowego osobnika. Zamiast tego zaczął iść w stronę wodospadu. Uciszyć, uciszyć, uciszyć...wraz z każdym krokiem dziewczyna była bujana. Przynajmniej będzie miała trochę rozrywki.
Zaorish stanął na krawędzi urwiska. Dziewczynka spętana pnączami wisiała bezradnie nad wodną otchłanią...wrzucić? nie wrzucić? Właściwie, to próbował sobie teraz przypomnieć co chciał osiągnąć...

Kiwa głową z zadowoleniem. O tak... właśnie o to jej chodziło. Mała musiała mieć nauczkę, a widząc jak Motylek idzie nad przepaść uśmiechnęła się sadystycznie wręcz. Cóż... w tym świecie miała takie odruchy właśnie. Dziwne? Ani troszkę!
W każdym razie jak mała dyndała już nogami nad przepaścią, z której spadały hektolitry wody uniosła do góry dłoń kierując ją dokładnie w plecy Motylka.
-Już dosyć Motylku...
Miała nadzieję, że zrozumie, naprawdę nie chciała z nim walczyć. Delikatny ruch nadgarstka, wyzwolenie mocy i....! Pod Alicją utworzyła się duża i szeroka ślizgawka z lodu. To było bardzo dobre zabezpieczenie, by nie spadła. Była gruba, twarda i solidna. Dodatkowo posiadała jeszcze zabezpieczenie na krawędziach, by ześlizgując się z niej mała jakimś cudem nie wyleciała poza nią i zrobiła chlup do wody spoooooooro niżej.
I bardzo mi proszę powiedzieć jaki mały bachor by się nie bał wisząc nad przepaścią? Nawet dorosły srał a gacie, wiec ona tym bardziej! Nie wspomnę, że powinna też je stracić od nadmiaru produktów przemiany materii w tejże bieliźnie.
Podeszła do Motylka... mówiąc. Ot po prostu, że już starczy, by postawił ją bezpiecznie na trawie i tym podobne. Gdy była blisko położyła mu nieco chłodną jeszcze dłoń na ramieniu, a zaraz potem go pogłaskała tak jak lubił. Drugą rękę jednocześnie wyciągnęła spokojnie i powoli do małej tak, że trzymała jednocześnie kawałek pnącza i dziewczynkę za plecy. Co do nowego towarzysza.... dopóki nie robił jeszcze nic agresywnego w stosunku do nich mogła zająć się tym, z czym nie mogłaby się pogodzić... O tak. Mimo, że Alicja działała jej porządnie na nerwy, była rozwydrzona i rozpieszczona to nadal żywa istota. Uratowała Opętanego, więc tym bardziej musiała i takiego dzieciaka ocalić, prawda? Delikatnie nakierowała ją razem z pnączami na stały grunt i opuszczała na trawę. Gdyby jednak Motylek postanowił się zbuntować nie trzeba wiele, by chwyciła bat i nim złapała dziewczynę wokół pasa. I lepiej, by jednak do tego nie doszło, ponieważ bat kobiety ma takie fajne.... "ząbki" na całej swej długości i to by było bolesne przeżycie z pewnością.

Wreszcie przypomniał sobie, co miał zrobić. I akurat był to korzystny zbieg okoliczności, bo w tym momencie Claire zaczęła go głaskać. No cóż...tak czy inaczej chciał ją puścić, więc z wrażenia i tak to zrobił. Czyli plan został wykonany w ten czy inny sposób.
Nie oczekiwał jednak, że pod dziewczynką pojawi się...lód. Hmm...wcześniej go tu nie było. W dodatku dziecko nie poleciało tak szybko w dół jak tego oczekiwał. Nie dostrzegł związku między lodem, a Claire, szczególnie, że płaszczyk skutecznie chronił przed zimnem. Odwrócił się do Claire, uważając sprawę z dzieckiem za zakończoną, po czym przeniósł wzrok na mamroczącego nieznajomego, rozprostowując skrzydła w ostrzeżeniu...

Małą zignorowała na całej linii... i o ile nie udało jej się zrealizować planu odstawienia dziewczynki na ziemię. Stało się tak, że Motylek ją puścił, a ta zjechała po lodzie jak po zjeżdżalni. Gdy była już na spokojnie na ziemi Claire podeszła do lodowej zjeżdżalni, położyła na nim dłoń, a ten po chwili... zamienił się w lód firnowy, a zaraz potem śnieg. A że zjeżdżalnia była wysoka i wiał lekki wiaterek, to białe drobinki spadły na Alicję wpadając jej za kołnierzyk i tym podobne miejsca.
Cóż.... tyle dobrego, że mała żyje, ale nie przyniosło to żadnej nauki dla bachora. Cholera! ><"
Co do nieznajomego zaś Claire jedynie uniosła głowę i pokręciła nią z rezygnacją. Co za dużo to nie zdrowo, naprawdę! Złapała Motylka za rękę tą dłonią, która NIE dotykała lodu.
-Możesz już wyjść z tych krzaków? Z tego co się domyślam, a raczej co usłyszałam to Twoja zguba.
Skinęła głową na Alicję od niechcenia. Cóż... to jej zadanie było uspokoić Motylka, prawda? Mimo wszystko ciągle była gotowa użyć bicza bądź się skutecznie bronić. Chociaż może to nie będzie wcale konieczne?

Motyl tymczasem po prostu stał i patrzył...bo i co innego miał robić? Czekał jedynie na atak, uważnie obserwując potencjalnego przeciwnika. Dodatkowo, ta dziewczyna go co chwilę ciągnęła...i weź się tu skup. Szczególnie przy takim mętliku w głowie. Co chwila napatacza się co innego. Tu jakaś dziewczynka, tam znów płomień w jego głowie, jeszcze gdzie indziej jakiś skrawek...czegoś wypłynie mu z podświadomości...radził sobie z tym całkiem nieźle, ale mimo to, nie było wcale przyjemnie, o nie.
Zamachał skrzydłami, żeby...właściwie to z nudów. Przeleciałby się gdzieś.
Jak pomyślał, tak też zrobił. Pomysły zajmowały dużo miejsca w głowie, więc trzeba było je szybko realizować.
Spojrzał na Claire...hmm...ona chyba była istotna. No dobrze, to ją też weźmie. Podszedł do niej i bez ceregieli podniósł ją. Zamachał po raz kolejny skrzydłami i z dziewczyną na rękach wzbił się w powietrze...

<zt>