Wodospad Łez

Puścił ją...położył na trawie...a ona nadal swoje. Czemu? Po co? Przecież nie było jej już na drzewie. Mogła spokojnie iśc. Nie musiała się już do niego przytulać. A jednak...dopiero po dłuższej chwili udało jej się jakoś ogarnąć.
Po policzkach popłynęły jej łzy. Tak...o chyba też kiedyś płakał. Kiedyś o było dawno. A może to nie był on?
Tak czy inaczej dziewczyna poszła nad rzekę. Poszedł za nią, jednak został w odległości kilku kroków, obserwując ją wyprostowany. Gdy wypowiedziała słowa...przekrzywił tylko głowę. Bo i co to do diabła miało znaczyć? Czemu wszyscy...mówią? Nie ma jakichś łatwiejszych form komunikacji?

Pewnie Motylek miał teraz mętlik w głowie... najpierw się dziewczę trzęsie jak osika, a potem nie chce go puścić. Całe szczęście, że nie rozumiał za wiele, tak więc młoda elfka mogła być spokojna, że ten nie wybuchnie szyderczym śmiechem drwiąc z jej słabości.
Woda pomogła jej się już zupełnie pozbierać. A Motylek? Widziała jak za nią idzie. Ciekawe... widział w niej kogoś interesującego? A może przyjaciółkę lub towarzyszkę? Nie wiedziała...
Zaraz też uśmiechnęła się psotnie, wzięła nieco wody w łapki i ochlapał Stworka na wysokości klatki piersiowej, by następnie roześmiać się ciepło i przyjemnie dla ucha. O tak... jej nastrój zmieniał się bardzo szybko i było najbardziej niebezpieczne w dziewczynie. Nigdy nie wiadomo, kiedy najdzie ją ochota na wykastrowanie chłopa, który podejdzie za blisko itp.
Po chwili wstała i podeszła do Motylka przekrzywiając łepek.
-I tak nie rozumiesz co mówię, prawda?
Uśmiechnęła się głaszcząc go po zabandażowanym czubku głowy. A potem? Zaczęła go łaskotać. Ciekawe czy miał łaskotki? Ona miała... a gdzie to nie powiem, o!

Nie...właściwie to nie rozumiał co mówiła. Nie, żeby mu to jakoś przeszkadzało. Na razie nie okazywała żadnych oznak wrogości, więc wszystko było w porządku. Gdy ochlapała go wodą, po prostu spojrzał się na swój nagi tors i...to właściwie tyle. Nie wgłębiał się w to bardziej. Koncepcja humoru chyba jeszcze również była mu obca.
Nagle kompletnie znikąd Claire zaczęła go głaskać. W sumie...przyjemnie, mimo, ze na początku instynktownie cofnął głowę. Próby łaskotek...spełzły na niczym. Nie miał takowych, a gdyby miał oczy pewnie spojrzałby na nią wzrokiem pełnym niezrozumienia.
Nie wiedząc co zrobić, próbował robić to samo co ona, łaskocząc ją...

Westchnęła jedynie. Stworek nie był widać towarzyski, jednak mimo wszystko miała kompana. Cieszyła się, że znalazła Motylka, ponieważ przynajmniej nie była sama.... a już i tak wystarczająco nikogo pod ręką nie miała.
Na wodę Motylek nie zareagował, jednakże na łaskotki owszem. jednakże wychodziło na to, że on ich nie ma.Sprawy skomplikowały się natomiast, gdy zaczął naśladować dziewczynę, a że ona miała łaskotki prawie wszędzie od razu się skuliła i zakryła łapkami najbardziej wrażliwe miejsca.
-Dobra, koniec zabawy.
Uśmiechnęła się odsuwając od Stworka, a następnie.... najnormalniej w świecie się zaczęła ubierać, ot co! O tak! Zaraz miała na sobie spodnie oraz ciężkie glany. Ręczniczek też zwinęła i schowała do torby. Tak! Właśnie ten ręczniczek, który tak się spodobał Motylkowi! Jednak ten miał teraz płaszczyk i niech się nim nacieszy. Ot co!
Przypięła także bicz do pasa. Wolała mieć już broń przy sobie... w końcu była w Koszmarowie, prawda?
-No, od razu lepiej.
Uśmiechnęła się i znów podeszła do Koszmarka, by przyjrzeć się jego skrzydełkom z zafascynowaniem. Ciekawe czy inne obrazki też znikną, gdyby znów przeniosła się do Świata Mgły?

Koniec zabawy...a więc zabawa się skończyła. Niech i tak będzie. Zaorish przeciągnął się, obserwując jak dziewczyna się ubiera. W innych okolicznościach patrzyłby na to zupełnie inaczej, jednak w swoim obecnym stanie...po prostu patrzył. Bez żadnego cielesnego zainteresowania. Tylko patrzył.
Jego wzrok jednak szybko przesunął się na kogoś innego. Dziewczynkę, która znajdowała się teraz kilka metrów od nich. Cofnął się o krok. Nieznana istota, może być niebezpieczna...

Woda wezbrała... a to nie był wcale dobry znak! A jak ich zatopi? Złapała Motylka za rękę i odciągnęła od rzeki, która teraz naprawdę mogłaby jej zwierzaka zabić! Czemu? Ponieważ elfka nie dałaby rady go wyciągnąć, a ten z mokrymi skrzydłami raczej nie potrafiłby latać.
W jednej chwili odwróciła głowę w drugą stronę... bardziej do lasu. Słyszała dziecko? Tak! Ale co tutaj robiło dziecko? W Koszmarkowie? Może zabłądziło z okolić Białej Twierdzy? Kto to wiedział...
Pogłaskała zaraz Motylka po ramieniu uspokajająco, a sama poszła do dziewczynki.
-Wszystko w porządku? Jesteś cała?
Zamrugała oczami kucając i pomagając się podnieść dziewczynce. Była.... dziwna! Po co jej ten wielki zegar? Misia i lizaka jeszcze mogła zrozumieć, ale to?
Gdy ta już stała bądź siedziała zaczęła ją doglądać sprawdzając, czy nie ma nigdzie żadnych poważniejszych ran. A jak sobie coś zdarła? Zaraz po tym wyciągnęła listki i ściółkę z jej włosków.
-Co tutaj robisz sama kochana?
Fakt... od kiedy to dzieci chodzą same po Koszmarkowie? Małe osóbki przenoszące się do świata snów powinny chodzić raczej wokół Jeziora Nimf, a nie tutaj!

Po odciągnięciu od rzeki, Zaorish przykucnął. Koła w jego głowie znów próbowały się obracać. Hmm...dziewczyna zajmuje się istotką. Rozmawia do istotki. Rozmawiała też do niego. Jednak teraz mówi do niej. Od czego zalezy do kogo mówi? Nie wiedział.
Tak czy inaczej zdecydował się podejśc do dwójki. Podchodził powoli, jak kot, ważąc każdy krok. W końcu znalazł się obok Claire i obserwował dziewczynkę znad jej ramienia...

Przekrzywiła delikatnie głowę uśmiechając się miło do małej. Dziecko w Koszmarkowie... nadal nie mogła tego pojąć, no ale mniejsza. Ważne, że ta była cała i zdrowa. Oczyściła jej sukienkę z ziemi i innego kurzu, by następnie pogłaskać ją po włosach.
-Nie płacz już. Gdzie Cię boli?
To było tylko dziecko! Nie mogła jej nie pomóc szczególnie, że ta płakała i się dopiero co przewróciła. A ona? Ona doskonale wiedziała co zrobić by już nie bolało! Wystarczyło ochłodzić to miejsce i po sprawie!
Na jej słowa zachichotała lekko.
-Nie jestem Koszmarek kochana, tylko Śniącą. Nazywam się Claire. Co Ty tutaj robisz? Nie powinnaś być w Białej Twierdzy lub jej okolicach? Tutaj jest niebezpiecznie dla tych, którzy nie potrafiliby się obronić. Jak się nazywasz?
Spytała spokojnie, a gdy to zrobiła zauważyła, że Motylek do nich podszedł. Stała z klęczek i pogłaskała Koszmarka po zabandażowanej głowie. Wiedziała, że mu się to podobało a nie chciała, by ten nagle zaatakował małą.
-Bądź grzeczny Motylku. To przyjaciółka.
Ehhh... lepiej by było, gdyby mógł mówić. Szkoda, że tak nie jest. No, ale przynajmniej miała wrażenie, że w pewien sposób zaczął nijak rozumować. Potem spojrzała na dziewczynkę.
-Uważaj na niego... jest jak dzikie zwierze. Jeżeli uzna, że możesz stanowić zagrożenie prawdopodobnie zaatakuje.
Mała to pociecha, ale nie chciała walczyć z Motylkiem. Poza tym miała nadzieję, że jakby co to uda jej się go uspokoić.

Zaorsh stał, obserwując małe hałaśliwe dziecko. Nie...nie zawsze było hałaśliwe. Czasami potrafiło się zamknąć. Ale teraz gadało. I co ma z tym zrobić? Nic, jak na razie dziewczyna dobrze sobie radziła. Czyli Motyl nie musiał nic robić. Myślenie jest łatwe...od czasu do czasu.
Chłopak przekrzywił głowę, podchodząc krok do dziewczynki, przykucnął, patrząc na nią. Małe, hałaśliwe...po co to? Może to usunąć?

Gdy mała pokazała, gdzie ją boli elfka jedynie pokiwała głową i przyjrzała się kolanku. Co prawda to prawda, było nieco zdarte i przydałoby się to przemyć.
-Chodź ze mną... mam w torbie wodę utlenioną. Trzeba Ci to przemyć a potem zrobię małe czary-mary, by nie bolało, dobrze?
Głosik miała łagodny i przyjazny. No... a skoro mała tu jest może wiedziała też jak wrócić do Białej Twierdzy? Przydałoby się wrócić do świata rzeczywistego...
Na pytanie małej jedynie się zaśmiała. No przepraszam, co było w tym takiego dziwnego?! Była piękna, zgrabna, pełna ciepła i z tymi białymi włoskami wyglądała jak aniołek bez skrzydeł.
-Na pewno. Czy ja wyglądam na koszmarka? Już się tak nie martw, jeżeli chcesz pomogę Ci wrócić całej i zdrowej do domu, co Ty na to? Jednak najpierw zajmiemy się Twoim kolanem.
Gdy usłyszała, że ta uciekała z Białej twierdzy, ponieważ jej się nudziło prawie ręce załamała nad tym dzieckiem! Przychodząc tutaj ryzykowała życiem! I czemu? Ponieważ jej się nudziło! Toć to była zupełna ignorancja dla tego, co najważniejsze w życiu!
Pokręciła głową wzdychając.
-Alicjo... nie przychodzi się do Koszmarkowa tylko dlatego, że Ci się nudzi. Gdybyś trafiła na Opętanego pewnie dawno byłabyś martwa i nie chcę Cię straszyć, jednak taka jest prawda. To nie jest przyjazne miejsce dla małych dziewczynek.
A potem? ta wyraźnie zaciekawiła się Motylkiem. Uśmiechnęła się widząc to szczególnie, że ten sam podszedł do niej i przykucnął.
-Nie musisz się go bać. To dobry człowiek, tylko nieco zagubiony. Nie umie mówić... w ogóle zachowuje się nijak jak dziecko, które dopiero poznaje świat i szuka towarzystwa. I nie płacz. Nie pozwolę Cię skrzywdzić.
Na znak tego pogłaskała Motylka po głowie i przyciągnęła delikatnie do siebie głaszcząc go po karku jak dobrego kocura, który przyszedł po odrobinę czułości.
-Pokaż, że nie jesteś nikim groźnym, a on będzie potulny jak baranek.
Po chwili przestała głaskać Motylka, a dziewczynce położyła dłoń na plecach i zachęciła, by ta podeszła do zwalonego pnia, na którym sama elfka wcześniej siedziała. Tam miała torbę, a w niej potrzebne rzeczy, by opatrzyć jej kolanko.

Zaorish tymczasem...stracił zainteresowanie dziewczynką i Claire. No o ile można tak stać i się patrzeć? Tylko co robić zamiast? Hmm...chwila zastanowienia i olśnienie. Zaorish usiadł. Tak. To był bardzo błyskotliwy manewr. Teraz mógł siedzieć i patrzeć. Jednak jego "wzrok" błądził po całej okolicy. Na przykład po ziemi szedł sobie taki ładny żuczek...no dobrze, może nie zdawał siebie sprawy, że jest ładny, ale na razie był ciekawszy niż opatrywanie dziewczynki.
Motyl podrapał się po ramieniu. Dlaczego tyle to zajmuje? Mógł robić...no nie wiem...to, co zwykle robił. Latać po okolicy, czasami9 lądować i krzywdzić przypadkowe osoby. Tak...mozliwe, że to i dobry pomysł...

No... Alicja siedziała grzecznie, Motylek też nie rozrabiał, więc spokojnie mogła wziąć się do roboty. Z torby wyjęła wodę utlenioną i plastry. Co z tym zrobiła? Zdezynfekowała kolanko małej, przykleiła plasterek, a następnie...
-Teraz zaczną się czary...
Powiedziała konspiracyjnym szeptem i wystawiła dłoń przed siebie. Skupiła się... wnet jej rękę otoczyła lodowa aura, a zarówno Motylek jak i dziewczynka mogli poczuć... no po prostu zimno. Przyłożyła dłoń do jej kolanka, by nieco ochłodzić zdarte ciało dziewczynki. Efekt? Lekkie znieczulenie, o ile zupełnie nie przestało boleć!
-No... gotowe.
Uśmiechnęła się zabierając dłoń i klęcząc przed Alicją spojrzała na jej misia. Cóż, brzmiało to irracjonalnie, bo jak pluszak może kogoś ochronić przed Opętanymi? To jej się nie mieściło w głowie, ale nic nie powiedziała na ten temat.
A potem temat rozmowy zszedł na Motylka.
-Szczerze to sama nie wiem. Spotkałam go tutaj, jak uderzył w taflę rzeki i nie mógł sobie poradzić z prądem. Pewnie by spadł z wodospadu, gdyby mu nie pomogła. Koszmarem nie jest, bo wtedy by pewnie mnie już dawno zaatakował. Wydaje mi się, że to Opętany, ale koszmar nie ma nad nim aż takiej władzy, jakby się wydawało. Raczej... postradał zmysły w starciu z nim, jak mniemam. Jeżeliby mu odpowiednio pomóc stałby się Śniącym, jednak byłby to długi proces...
Miała rację? Nie wiedziała, jednak zapewne wyrażała takową nadzieję. Motylek nie był złym stworzonkiem... walczył, by się bronić, prawda? Ona robiła to samo.
No patrzcie! Nawet teraz po prostu siedział i obserwował stworzonka żyjące w trawie! Nie odlatywał, nie atakował... po prostu czekał, prawda? On nie mógł być zły! Zły był koszmar, z którym musiał walczyć w swojej głowie.
I jeżeli to on jest Michaelem, którego już widziała... to z pewnością zrobi wszystko, by mu jakoś pomóc! Postanowione!
Uśmiechnęła się lekko i wzięła płaszczyk, który dała Motylkowi i na spokojnie ubrała go. Była pewna, że mu się spodoba, ponieważ teraz czuł to przyjemne futerko prawie na całym ciele! A potem? Przytuliła go do siebie głaszcząc delikatnie. Był takim kochanym zwierzakiem, który domagał się odrobiny towarzystwa i pieszczot oraz jednocześnie nie został przez nikogo oswojony.

Z głębokiego zamyślenia, Zaorish'a wydobyła Claire. Nie...nie Claire. Raczej mięciutki płaszczyk, który poczuł na ręce. Spłoszony, natychmiast obrócił się w stronę dziewczyny. Prawie się cofnął, gdyby to nie był mięciutki płaszczyk, może nawet by zaatakował. Tak się jednak nie stało.
Nie poruszał się, gdy Claire go ubierała. Dopiero jak skończyła, Zaorish spuścił głowę, patrząc na siebie. Czarne. Jego ciało stało się czarne...i mięciutkie.
Nawet nie dostrzegł momentu w którym znalazł się w ramionach dziewczyny. Co za dziwna sytuacja. Poruszał się nieznacznie w jej ramionach, ocierając się o wiszący na nim materiał. Poza tym jednak nie wykonywał żadnego ruchu...

Zaśmiała się pogodnie, gdy ujrzała, a raczej usłyszała reakcję małej. No tak, wyglądała jak wredny elf, a zachowywała się jak dobra wróżka. Czego jeszcze więcej chcieć od życia? Może tego, by porwać ją w ramiona, całować, głaskać, przygryzać płatek ucha i słuchać jej pomruków zadowolenia podczas, gdy sama dziewczyn będzie mrużyć oczy i odruchowo łasić się w niemej prośbie o więcej pieszczot? Tak... to z pewnością.
-Cieszę się, że Ci się podoba Alicjo. Ale i tak uważaj na siebie, dobrze?
Przekrzywiła głowę . A potem? Dziewczynka nie skomentowała jej słów, chociaż elfka widziała, że w ostatniej chwili się dopiero powstrzymała. Cóż, może to i dobrze? Chociaż Motylek i tak nic by nie zrozumiał. Był taki... nieco zdziczały.
Spojrzała na Motylka, który wyraźnie zaczął się wiercić. Nie podobało mu się? Najwyraźniej. Przestała go tulić do wiecie, więc jeżeli chciał mógł sam się tulić do niej lub odsunąć. Wola Stworka, ot co!
Mimo to nie przestała go głaskać. Jakoś tak to... weszło jej w nawyk :3
Na pytanie dziewczyny jedynie pokręciła głową.
-Nie jestem pewna... nie wiem jak zareaguje, a nie chcę, by Cię zaatakował.
Szczególnie, że sama nie chciała walczyć z Motylkiem. Kto wie jak wtedy wyglądałyby ich relacje? Szczególnie, że nie wiedziała, jaką moc albo raczej zdolność oprócz pnączy ma chłopak.

Cóż...Motylek jak nietrudno się domyslić nie rozumiał wymiany zdań. Jednakże krzyk dziewczynki sprawił, że uniósł głowę. O co znowu chodzi temu...małemu i hałaśliwemu. Czy nie może mu już dać spokoju. I tak jest zbędne?
Wstał i wyprostował się nie zważając na głaskanie ze strony Claire. Niezależnie co ma zamiar zrobić dziewczynka, nie ma zamiaru siedzieć w pozycji w której łatwo go zaatakować. Odrobinę się zdenerwował...

Zmarszczyła brwi i spojrzała na małą niezadowolona. Jakie niewdzięczne małe coś! Ona jej tu pomaga, a ona co? Nos zadziera i pokazuje, jaka to z niej niezależna dziewczyna! Przepraszam bardzo, ale sięgała jej zaledwie do pasa! ><
-Po pierwsze nie krzycz, po drugie uspokój się. Nie będziesz dostawać tego, czego chcesz tylko dlatego, że tak powiedziałaś. Naucz się szanować innych, wtedy możemy porozmawiać.
No! No! Nawet Motylkowi się nie spodobało zachowanie dziewczyny. I co się dziwić Stworkowi? Ta zachowywała się jak rozwydrzony bachor!
Pokręciła jedynie głową.
-Słyszałam, słyszałam. Ale wiedz, że skoro tak się zachowujesz nie mam zamiaru zastawiać karku za Ciebie, jeżeli Motylek się zdenerwuje. A sama widzisz, że Twoje krzyki mu się nie podobają, tak samo jak i mi z resztą.
Tym razem kochana i miła Claire zniknęła. Mówiłam już, że jej się bardzo szybko zmienia nastrój? Tak, właśnie tak! A teraz funkcja "wredna suka" została poddana procesowi made on!
Skrzyżowała ręce na piersi i tylko patrzyła. O nie... ona nie kiwnie nawet palcem, gdy ten rozpieszczony smarkacz będzie miał przesrane u Motylka! I nawet jakby ten miał jej zrobić kokon z pnączy niech robi! Ją to mało co obchodziło.... jeżeli ktoś nie potrafi docenić, co obcy ludzie mu dają, z jakim ciepłem i serdecznością podchodzą, to nie zasługuje, by darować mu takie zachowanie!

Irytacja to zabawne uczucie. Przynajmniej dla Zaorish'a. Zupełnie jakby go coś swędziało. Jedyną różnicą było to, że swędzące miejsce było poza jego ciałem.
Motyl zrobił krok w kierunku małej. To był jej błąd. Chłopak był zdeterminowany, by usunąć hałaśliwe źródło irytacji. Szczególnie małe i bezsensowne. Bez cienia wątpliwości szedł w kierunku dziewczynki, aż znalazł się dokładnie przed. Spojrzał w dół na małe kłębowisko irytacji, jakby teraz postanowił się zastanowić co dalej. Jeszcze nic nie zrobił, ale kto wie co mu strzeli do głowy...

No co tu dużo mówić? Dziewczynka ją wkurzyła, a co! I w sumie należy jej się porządna nauczka, by nauczyła się doceniać to, jak ktoś jej pomaga i nie chce od razu jej głowy pozbawić!
A tak? toć to niewdzięczne dziecko miało w zadzie fakt, że kobieta o nią zadbała i opatrzyła kolanko. Na jej słowa jedynie prychnęła rozbawiona.
-A ja chcę mieć gwiazdkę z nieba i miliony na koncie w banku, przystojnego chłopaka i willę z basenem. Dasz mi to wszystko? Wątpię.
Spojrzała na Motylka, a on...? Podszedł do małej wyraźnie niezadowolony. Ciekawe co jej zrobi? Wrzuci do rzeki? A może ogólnie zrzuci z wodospadu? Byłoby ciekawie pod warunkiem, że elfka nie musiałaby na to patrzeć. Bądź co bądź nie bawiła ją przemoc, no ale jak już ktoś sobie zasłużył... mówi się trudno!
Swoją drogą i rzeka była "niezadowolona", jeżeli można by było to tak nazwać. Wezbrała, a te wielkie masy wody przelewały się w korycie, by potem spaść w dół wielkim strumieniem.
Elfka na to wzruszyła ramionami. A co tam się będzie przejmować? Ona sobie poradzi, a może nawet i Motylek by jej pomógł? Kto wie? Na razie jedynie patrzyła jak ten się wyraźnie zastanawia co zrobić z dziewczynką.


(Siostra... Ty jesteś starsza czy młodsza ode mnie? ><"
<zastanawia się jak ją ukarać za tego bachora> )