Centrum Handlowe

Dziewczyna słyszała głośny śmiech przyjaciela, ale początkowo nie zwracała na niego uwagi. Dopiero w momencie, kiedy ludzie zaczęli spoglądać ku nim, zakryła twarz rękoma. Jeśli okularnica ją zobaczy, wtedy będzie koniec całej maskarady.
- Ciszej! – Szepnęła do Gabriela. – Jeszcze mnie ktoś rozpozna. – Dodała z zażenowaniem. Na czapce znajdował się drucik przypominający rożen i pies maskotka na nim. Kiedy poruszała głową, ów pies się obracał. Do jej uszu docierały również żartobliwe uwagi towarzysza. „Cudownie.” Pomyślała.
- W gratisie, to ja mogę Cię połamać. – Odparła naburmuszona. Musiała jednak przyznać, że widok był przekomiczny. Westchnęła tylko i poczęła jeść. Po chwili wszyscy obserwatorzy dołączyli do wspólnego wyśmiewania dziewczyny. Cicho liczyła do dziesięciu, nie mogła teraz wybuchnąć, bowiem tamta skarżypyta znalazłaby ją.
Przyjaciel odgonił tłum. Spojrzała na niego ze zdziwieniem.
- Dziękuję. – Powiedziała z lekkim niedowierzaniem. On uwielbiał takie sytuacje, zawsze jako pierwszy wyśmiewał innych, nakłaniając gapiów do przyłączenia się. Wzruszyła ramionami, a potem ugryzła kolejnego hot doga.
- Mniam! – Zawołała radośnie. – Smakuje Ci? – Zapytała.

Musi zapamiętać twarze tych ludzi. Jeżeli kiedyś ich spotka, zgotuje im straszne, długie piekło. Będą bali się wyjść na ulicę, podejść do okna w domu. Inni będą z nich szydzić, nie dawać im spokoju nawet na minutę. Uśmiechnął się diabolicznie pod nosem. To jest to, co uwielbiał.
-W porządku - powiedział spokojnym głosem, wciąż się uśmiechając i wyobrażając sobie krzywdę innych. Pierwsze słowa dziewczyny zignorował. Nie miał zamiaru ponownie wysłuchiwać o tym, jak to kiedyś go uderzyła i jaka to była odważna, bo nikt nie był w stanie tego zrobić. Phi! Miała szczęście, że był wtedy w wyśmienitym humorze.
Wziął do ust ostatni kawałek hot doga. Jak na faceta, który rozdaje takie lamerskie czapeczki to jedzenia robił..
-Przepyszne - odpowiedział, przyglądając się uważnie dziewczynie. -Nie możesz zdjąć tej czapki? - zapytał z politowaniem. -Jak ruszasz głową, to pies się rusza na rożnie. - powiedział, ledwo powstrzymując śmiech.
Ponownie wziął sobie za cel pomoc Frani. Czuł, że czeka go ciążka i długa droga, ale przecież jej nie zostawi. Przypomniał sobie dziwne zachowanie dziewczyny, kiedy wspięła się na barierkę. Co wtedy widziała? Przecież sama z siebie nie zrobiłaby tego. Może powinien porozmawiać z jej bratem? Tylko, że on prawie w ogóle nie kontaktuje. Nigdy nie był z nim jakoś blisko, pomimo, że to rodzina jego jedynej przyjaciółki. Westchnął cicho.
-Mogę Cię o coś spytać? - zaczął poważnym tonem.

Frania przełknęła ostatni kawałek drugiego hot doga. Poklepała się po brzuchu. Na jej ustach znajdowały się resztki ketchupu i ogórków. Wyjęła chusteczkę z kieszeni, by przetrzeć twarz. Gdy to uczyniła, uśmiechnęła się promiennie. Była najedzona, toteż szczęśliwa.
- Nie mogę. – Odpowiedziała. – Jeśli to zrobię, to tamta dziewczyna mnie rozpozna, a wtedy spędzę w szkole ostatnie dni mojego życia. – Wytłumaczyła, wskazując na blondynkę w okularach, która rozglądała się nerwowo po korytarzu. Kiedy usłyszała o obracającym się rożnie, uniosła wzrok ku górze, jednak nie była w stanie tego zobaczyć. Musi powiedzieć swojemu sąsiadowi, iż takie rzeczy raczej odstraszają klientów, niżeli ich przyciągają. Westchnęła głęboko.
- Cieszę się, że Ci smakowało! – Zawołała z dużą dozą wesołości w głosie. Ten dzień mogła zaliczyć do udanych. Nagle jej zegarek zaczął brzęczeć, toteż nie zdążyła zareagować na kolejne pytanie towarzysza.
- Oho. – Wydała z siebie bliżej nieokreślony dźwięk. Poderwała się na nogi i stanęła przed Gabrielem. Położyła swoje dłonie na jego ramionach, niczym trener na ramionach zawodnika.
- Muszę iść. Mieszkam tam, gdzie mieszkałam wcześniej. Jeśli będziesz chciał się ze mną skontaktować, wystarczy napisać sms’a. – Wtedy zapisała mu numer na karteczce i wcisnęła młodzieńcowi do rąk.
- Miło było Cię zobaczyć, trzymaj się! – Zawołała, a potem szybko przytuliła białowłosego. Gdy odbiegała, machała mu radośnie. Prawie się przewróciła, ale na szczęście zdążyła złapać równowagę. Okularnica podeszła do Gabriela.
- Przepraszam, czy to była Scarlett Drake?! – Zapytała zuchwałym tonem.

<zt>

Przyglądał się z politowaniem to jednej, to drugiej dziewczynie. Okularnica wyglądała na wredną.
Nie był zbytnio pocieszony tym, że Frania nie odpowiedziała na jego pytanie. Miał nadzieję, że będzie inna okazja do rozmowy na temat, który chciał poruszyć. Jeżeli on o nią nie zadba, to ona sama nie zwróci na nic uwagi. Uśmiechnął się pod nosem a potem popatrzył na nią spokojnie, kiedy zerwała się z ławki i zaczęła się pospiesznie żegnać. Właściwie to cały czas milczał, wpatrując się w przyjaciółkę z rozbawieniem. Kiedy odbiegła, popatrzył za nią i zaśmiał się cicho pod nosem, widząc jej potknięcie. "Pierdoła." Pomyślał. Tym razem była to jednak myśl pozytywna, nie obraźliwa.
Wstał i zaczął się zbierać. Nie było sensu dłużej tutaj siedzieć. Po chwili podeszła do niego okularnica. Odwrócił się powoli i spojrzał na nią z góry.
-Zawsze zaczynasz do ludzi takim tonem? Nic dziwnego, że tamten chłopak Cię nie chce. - oznajmił kpiąco, wskazując na nastolatka, do którego wcześniej próbowała się wdzięczyć. -dziękuję, do widzenia.- Pożegnał się chłodnym głosem i odszedł w stronę wielkich, rozsuwanych drzwi wyjściowych, wkładając do uszu słuchawki.

z/t

W końcu udało mu się znaleźć poszukiwaną księgarnie. Zajęło mu to zdecydowanie zbyt dużo czasu, jak na jedno centrum handlowe. Jeszcze by tego brakowało, by musieli wzywać policję. Już widział oczami wyobraźni te informacje w wiadomościach:
17-latek zaginął w centrum handlowym podczas zakupów. Poszukują go wszystkie służby. porwanie wykluczono, on zwyczajnie zabłądził.
To byłoby żałosne.
Poszperał trochę po półkach, wybierając kilka pozycji z fantastyki i dodatkowo nową pozycję na temat broni białej, po czym zapłacił i udał się do domu.


<z/t>