Cmentarzysko potworów

Straszliwe to miejsce. Wysoko w górach tuż przy szczytach kości pradawnych mieszkańców krainy koszmarów ścielą się tu grubą warstwą. Gdzieniegdzie z popiołów wystaje paszcza pełna wielkich jak ludzkie ramie zębów. Nikt nigdy się tam nie zagłębiał. Diabli wiedzą, jakie niebezpieczeństwa mogą tam czekać na śmiałego eksploratora. Nikt nigdy nie zbadał pradawnych, monstrualnych szczątków.

Wojtas raźno kroczył wraz z sobą ku temu ponuremu miejscu. Sobowtór nazywał je cmentarzyskiem potworów. Zapowiadało to, że leżą tam szczątki licznych stworów, A jak wiadomo, gdzie było potwory musieli i być rycerze. Może król Artur przechodził tu wraz ze swymi towarzyszami przybył tu i walczył z maszkarami, aż wszystkie pokonał i mógł ruszyć dalej? Dlatego warto było przejść się w to miejsce i poszukać wskazówek.
Starał się iść czujnie, żeby nie dać się zaskoczyć, gdyż otoczenie robiło się coraz mniej przyjazne. Wszelako pocieszało go towarzystwo. Zawsze raźniej iść z kimś w mroczne krainy, a co dopiero jeśli ty kimś jesteś Ty sam.
-Jak myślisz, czego możemy się tam spodziewać? - zapytał towarzysza

Andreas dotarł po sszybkim marszu na kolejne cmentarzysko
hmm.co mnie tak do nich ciągnie, pomyslał
maszerując raźnie dostrzegł tropy, za którymi postanowił podążyć....
w pewnym momencie dostrzegł w pewnej odległości dwóch dziwnych nieznajomych...

Andreas dostrzegłszy że postaci przed nim sie zatrzymały i są....hmm, dziwnie podobne, równiez przystanoł. Rozejrzawszy sie w około ruszył ku nim ściskając swą mandolinę. a co mi tam pomyślał. Podszedł do dziwnych postaci, i stanowszy kilka kroków za nimi rzekł - witajcie!

Wojtas spojrzał pytająco na sobowtóra, po czym przeniósł wzrok w kierunku, który on pokazywał. Dziwne, że nadchodzącego nie zobaczyli jednocześnie... Idący ku nim osobnik wydał mu się dziwny, jakby był połączeniem kilku konwencji: barda (mandolina), stalkera (bury płaszcz) i... menela? Ale był ogolony... no nic to. Stanął do obcego przodem, ale po kątem, tak żeby ten nie widział rękojeści miecza. Może robił się nudny lub wręcz popada w paranoję, ale nie chciał otrzymać ciosu w plecy. W szczególności, że każda spotkana osoba, nie licząc elfki, była coraz dziwniejsza.
-Witaj Panie. Cóż Cię sprowadza w te jakże nieprzyjemne miejsce, które jest grobem dla tak wielu, a miejscem żeru niezliczonych. - odezwał się silnym głosem.

-Nuda panie, nuda - rzekł ze śmiechem Andreas - najzwyczajniej w świecie szukam tematu do nowej ballady, lub kogoś kto by jej wysłuchał.
-Wybacz że głowę zawracam i niepokoję lecz miło to spotkac wkońcu kogoś na szlaku - rzekł Andreas zwieszając mandolinę na pasku uwieszonymw poprzek swych ramion - a inne tutejsze cmentarze okazały się tak nudne pomyślał.
-W każdym razie pozwól że się przedstawię, jestem Andreas - rzekł skłaniając się z lekka - a cóz ciebie sprowadza w te dzikie okolice panie rycerzu, jeśli wolno mi się spytać - zapytał z uśmiechem.

-witam waćpanowie Wojtasowie - rzekł Andreas sciskając podana sobię dłoń - z radościa wyruszę z wami, jestem pewien że da mi to niejeden nowy temat.
Rozejrzał sie czujnie w koło. Pustka cmentarza wydawała sie chłonąć ciepło z ich ciał. Andreas wolnym , spokojnym krokiem wyciągnoł swa kule i zaczoł sie rozglądać oświetlając sobie otoczenie - kula migotała powolnym, pulsującym rytmem - więc ruszamy Panowie? zapoznamy sie po drodze, przy melodi jeśli pozwolicie - rzekł.

-Zawsze miło podróżuje się w większym towarzystwie, w szczególności, kiedy podróż można sobie jeszcze muzyką umilić. Jednakże jak zamierzasz grać trzymając w jednej z rąk tą kulkę? - wskazał przedmiot trzymany przez Andreasa. Wolnym krokiem ruszył razem ze swymi towarzyszami w głąb cmentarzyska. Otoczenie zapowiadało, że na pewno coś tutaj znajdę. Już sam ten fakt cieszył Wojtasa i rozpalał jego nadzieję, na posunięciu się o kolejny krok ku osiągnięciu swego celu. I nawet jeśli miałby on być niewielki, to zawsze lepsze to niż stanie w miejscu, lub ślepy zaułek. Rozglądał się i podziwiał walające się wszędzie szczątki.
-Jakież stworzenia żyły tu i umierały? - dziwił się.
Najbardziej jednak, nie przerywając rozmowy, starał się dojrzeć szczątków ludzi, najlepiej rycerzy, z których mógłby wywnioskować jakieś fragmenty dziejów tego miejsca.

Andreas raźnym krokiem ruszył za dziwnymi bliźniakami. Przypatrując się uważnie okolicy, oswietlanej ciepłym blaskiej kuli Andreas prowadził konwerscje z bardziej rozmownym z towarzyszy.kości, mnóstwo kości pomyślał Andreaciekawe czyjeż, i co sprawiło że juz tu pozostały. gdy dotarli do przeczesanej już widać polany andreas rzekł - poczekajcie panowie, sprawdzę czy nie czai sie tu coś na nas, i cóz to za miejsce w ogóle-po czym wyszedłszy krok przed grupę wyciągnoł przed siebie kulę, i zaintonował z cicha stare gaelickie prasłowa. kula rozbrysła otaczajac Andreasa i jego towarzyszy ciepła, ognista poswiatą gdy Andreas sięgał w głab czasu odkrywawszy historię tego miejsca. Teraz, dawniej, dawniejmyślał wysyłając swój wzrok w przeszlość -dawniej, dawniej - rzucał już pod nosem i coraz głośniej, obserwując czas aż do momentu gdy kości były żywymi istotami - dawniej,, dawniej...-brzmiało coraz wyraźniej aż... zamilkło. Dość, nie zagłębiaj się za daleko upomniał sam siebieNie warto się zatracać bez potrzeby chwiliAndreas opuścil kulę i obrucił się z lekka do swych towarzyszy a oczy jego błyszczały jak nove wybuchające na tle pustki kosmosu...

-Burak - pomyślał - Nie dość, że mnie olał i nie odpowiedział na pytanie, to też nie zaczął grać
Wojtas tylko pokręcił głową i rozejrzał się po tej dziwnej okolicy. Początkowo martwił go, że nie mógł znaleźć żadnych wskazówek dotyczących tego miejsca. Teraz jednak jego trudy zostały nagrodzone. Wszystko wskazywało na to, że ktoś tu był. Cholera wie, jak dawno temu, ale czegoś szukał i systematycznie oczyszczał teren, by to znaleźć. A może to byli tylko zwykli rabusie wynajdujący co cenniejsze przedmioty?
Po stwierdzeniu barda, zwrócił wzrok ku niemu. Widać ten korzystał aktualnie z jakiegoś rodzaju magii, ale Wojtasowi nic to nie mówiło. Spojrzał tylko z uniesioną brwią na Wojtasa, po czym wzruszył ramionami. Następnie począł się powoli zbliżać do bezpańskiej sterty i przyglądać leżącym na wierzchu przedmiotom. Może wśród nich znajdzie się coś ciekawego, lub dla niego ważnego?

Andreas wybiwszy się z swych przepatrywać spojrzał zdziwiony na rozgrywającą sie przed nim scenę. Usłyszawszy głos gargulca obrócil sie w jego stronę i nieco zdziwionym głosem odrzekł:
-Ano do miana złodziei nam daleko -rzekł- nie przybylismy tu by kraś leczy by szukać, bardziej zresztą w niematerialnej formie, przykro nam jeśliscie takie wrażenie odnieśli.
-Jestem Andreas Miller, bard można by rzec i przepraszam za zamieszanie - dodał po chwili,uspokoiwszy swoje myśli, rozedrgane jeszcze po kontakcie z kulą - a zkim przyjemnoć mamy jeśli wolno nam zapytać w tak niecodziennej chwili?-dodal rozglądajc się bacznie.

Ky przybył na tereny koszmarów, aby rozejrzeć się za nowymi wskazówkami dotyczącymi Srebrnego Króla. W pewnym momencie na jego ramieniu wylądował mały czarny ptak, a był to jego dobry przyjaciel Kruk.
- Witaj przyjacielu. Jakieś nowe wieści?- zapytał się przybyłego przyjaciela.
-A żebyś wiedział co się tu wyrabia. Lata już od ładnych paru godzin i widziałem jak jakaś śniąca walczy z opętanym, inna rozmawiała z motylem, a tutaj na cmentarzu szweda się jakichś trzech chłopaków. A poza tym to nic specjalnego.- odparł zdając cały raport.
Ky westchną stojąc przed wejściem na cmentarz potworów. Nie wiedział co zrobić, iść za nimi czy pomóc tej jednej śniącej. Kiedy już się ogarnął wszedł na teren cmentarzyska idąc za trójką nieznajomych.
- Kruku chcę abyś miał na wszystko oko z góry.- poprosił swojego kompana.
- Jasne nie ma sprawy.- odparł ptak. Kiedy był już w górze zauważył coś niepokojącego.- Alarm! Koszmary atakują ta trójkę!
-Dobra zrozumiałem! I pamiętaj aby wszystkiego doglądać z góry!- po tych słowach pobiegł do nieznajomych. Był już niedaleko nich kiedy zauważył zgraję koszmarów i ich trzech w środku. Kiedy jednak do nich podbiegł z tyłu zaprzestano walki a jeden z koszmarów coś zaczął mówić.
- To prawda! Nie jesteśmy złodziejami.- dodał po słowach młodzieńca Ky, a Kruk wylądował niedaleko niego.
- Jesteśmy tylko skromnymi podróżnikami na ścieżce wewnętrznego poznania.- dodał od siebie ptak.

Wojtas zdążył tylko się wyprostować na krzyk swego sobowtóra, kiedy ten dziwny cios pchnął na ziemię. Trochę się przy tym poobijał z powodu swojego miecza, toteż, kiedy korzystał z pomocy i podnosił się lekko syknął z bólu. Następnie zaczął otrzepywać sie z pyłu, nie spuszczając wzroku z dziwnych stworów.
-W jakiej formie szukać? - zdziwił się. Nie zdążył jednak poprzeć Andreasa, kiedy zza nich ktoś się ozwał. Obejrzał się i zobaczył idącego w ich stronę faceta w towarzystwie lecącego kruka.
-Tłoczno się robi. Pierw żywej duszy ni ma, aż tu nagle jeden za drugim się pojawia. Ale to dobrze. Im więcej tym weselej.
Zdążył to pomyśleć, kiedy odezwał ptak się odezwał, co już zbiło go z tropy, ale w sumie nie ma się co dziwić, przeca śnię. Ale...
-Jeszcze lepiej. Teraz wezmą nas, za jakichś mnichów lub członków sekty. No nic to, jak to powiadał mały rycerz.
Skończył się otrzepywać, więc wyprostował się i spojrzał w stronę istoty, która się odezwała, gdyż najprawdopodobniej to ona przewodziła tej grupie.
-Rzeczywiście złodziejami nie jesteśmy i nie potrzebnie Twoi towarzysze sięgnęli po drastyczniejsze metody. Zwę się Wojtas, tak jak mój towarzysz - przedstawił sobowtóra.
-Cóż takiego was tu sprowadziło, że przegrzebujcie to zapomniane przez Boga miejsce?

-Jeśli taki wasz zamiar faktycznie to poprzeć was wypada a i pomóc może jeśli moi towarzysze sie ze mna zgodzą - rzekł z namysłem Andreas - a przeszkody nie doczekacie się od nas napewno.
Rzuciwszy baczne spojrzenie wokół rzekł zwróciwszy glowę z lekka do Wojtasa:
-trzeba ci wiedzieć panie rycerzu że pole gdzie stoisz to Camlann tutejsze, niegdys były tu pola zieleni i dobre stworzenia, nim popiół i ogien nie pokryły ich - rzekl wolnym, spokojnym tonem, po czym zwrócił sie do koszmarów - to Camlann gdyż tu śniący rycerze zaznali klęski od władcy koszmarów, jesli więc jak mówisz odpowiednika Gralla szukasz to droga dobrych skojarzen ruszyłeś, jesli szukasz klęstki władcy koszmarów to dobrze trafiłeś, jeśli szukasz wolności to dobra drogą idziesz, to pole jest grobem ale i symbolem, ale to juz wiesz chyba, inaczej nie bylo by cie tu... - dodał cichym zamyslonym głosem.
-Ale co wy na to panowie, zaufamy im i dopomożemy jak radzę czy ruszymy dalej? - rzekł do towarzyszy po czym ujoł mandole i zaczoł grac z cicha czekając na ich decyzje. Zaś gdy zaczoł grać na rozgwieżdzonym niebie rozbłysł rój meteorów oswietlając je dziwnym blaskiem przez kilkadziesiat sekund.

Ky stał z tyłu i słuchał wypowiedzi zebranych tam osób.
- Zwę się Ky Kiske i jestem Śniącym Rycerzem, a to mój towarzysz Kruk.- odpowiedział na pytanie jednego z chłopaków.- A to co mnie tu sprowadza to wiadomość o Śniących przebywających na tych terenach.
Przyglądając się sytuacji z pełną koncentracją i to co usłyszał od istoty bardzo go zaskoczyło, ale i dało dużo do myślenia i najwięcej pytań rozpoczynało się słowem Dlaczego?
- Czemuż to chcecie go obalić?- zapytał się spokojnie Ky podchodząc bliżej trójki osób i dodał szeptem tak aby tylko oni to usłyszeli.- Nie wiem jak wy, ale ja nie za bardzo im ufam.
Kruk wzniósł się w powietrze zaraz po tym jak Ky podszedł do nieznajomych i obserwował wszystko z góry.

Wojtas kiwnął głową na uwagę sobowtóra. Dobrze było zaufać intuicji, w szczególności, jeśli jest to jego własna. Po kolei wysłuchał każdego z mówiących i zamyślił się. Stworzenia przed nim, wedle jego własnych słów, były nikczemne i zapewne nie cofną się przed kłamstwem, by czynić zło.
Słowa Andresa dotyczące historii tego miejsca, zakonotował sobie w pamięci, gdyż mogły się one jeszcze kiedyś przydać
-Kiedy istnieje tyran, zawsze po pewnym czasie pojawia się ktoś, kto chce go obalić i zająć jego miejsce, by samemu gnębić - pomyślał. Nie wiedział, jakie pobudki kierowały Andreasem. Najpewniej same dobre, jednakże był on, w mniemaniu Wojtasa, bardziej naiwny niż on sam. Zastanawiało go natomiast pytanie Ky Kiske. Czy potwór potrzebuje jakikolwiek powód, żeby obalić innego potwora? Nie wydawało mu się...
-Dzięki Ci Panie za twą, jakże szczodrą, ofertę. Jednakże zmuszony jest ją odrzucić, gdyż pomimo wspólnego celu, inne drogi nas do niego prowadzą. Ale na znak dobrej woli i w ramach rekompensaty, za szkodę poniesioną z rąk Twych sług, pozwolisz mi wziąć jakiś przedmiot, który wsparłby i nas w krucjacie, przeciw Złu? - skłonił się przy pierwszych słowach, by na koniec wypowiedzi utkwić wyczekujący wzrok w stworze.

Andreas przestał grać na chwilę i rozejrzawszy się raz jeszcze po towarzyszach rzekł do przywódcy koszmarów:
- A jakieś to zadanie nas więc czeka? cóż dziś rozbawi naszą egzystencję?nie krępuj się i tak się dziś nudzę.
Po czym zaczoł grać stara pijacka melodie zastanawiając siękim oni włąściwie są,przecież było nas mnie?Podrapał się w głowę atam, pewnie sie wyjaśni, bardziej jestem ciekaw cóż mi odpowiedzą