Opuszczona chatka

"Kim Ty do cholery jesteś" W pierwszym odruchu miał zamiar powiedzieć Michael, jednak...nie mógł. Po prostu. Jakimś dziwnym sposobem nie mógł wydobyć z siebie nawet najcichszego odgłosu. Denerwowało go to, jeszcze bardziej potęgując dziwność sytuacji. Patrzył na dziewczynę. Bardzo ładną, zgrabna i seksowną dziewczynę. W sumie...nie byłoby tak źle, że jest z nią w łóżku. Może poza faktem, że nie wie gdzie jest i nie może mówić.
No i mówiła do niego motylku...i dodała coś, że wkrótce na powrót będzie Michaelem...nie rozumiał tego.
I nie mógł się nawet nad tym specjalnie zastanawiać, ani spróbować zaznajomić dużo bliżej z dziewczyną, bo w końcu ciemnośc i mgła na powrót zaczęły gościć w jego głowie, zabierając i topiąc jego świadomość.
Motylek usiadł na łóżku przypatrując się Claire. W głowie miał absolutną pustkę...

W międzyczasie, gdy Michael rozmyślał o niej Claire usiadła na łóżku i poprawiła sukienkę. Dziwny ten Motylek... tylko siedzi w bezruchu i patrzy się na nią. Fakt faktem, że nigdy jeszcze nic nie powiedział, ale czemu nagle zastygł w bezruchu jak jakiś słup soli? Tego nie wiedziała.
-Motylku?
Przekrzywiła głowę machając mu łapką przed twarzą tam, gdzie powinny być oczy. A może coś mu się stało? Był chory?
-Michael?
Co mu było? Przybliżyła się bardziej do Stworka, by sprawdzić, czy przypadkiem nie ma gorączki. O tyle, że nie mogła położyć mu ręki na czole umiejscowiła ją na jego torsie i zmacała ramiona. Nie zauważyła nic niezwykłego. Pewnie znów był pogrążony w tych swoich dziwnych myślach. No ale cóż... to chyba nawet dobrze. Przynajmniej jej praca na coś się zdała, a ten na powrót zyskiwał coś takiego jak intelekt.
-Mówiłam Ci, byś się nie rozbierał. Jeżeli zachorujesz jak ja Ci wtedy niby podam lekarstwa?
Pokręciła głową i westchnęła. Co ona się z nim miała?

Motylek wróciwszy do pierwotnego stanu umysłowego, nadal patrzył na Claire w zamyśleniu. Wyrwany został z niego jednak poprzez macanko ramion i torsu. Skołowany umysł zaczął po raz kolejny analizować zaistniałą sytuację. Coś mu się to kojarzył z tym, co było wcześniej. Było to skojarzenie bardzo luźne, ale hej! Jemu to wystarczyło. Należało więc zrobić to samo. Stanął w kucki na łóżku, patrząc przed siebie. Nagle jego ręce zanurkowały pod Claire i w jednej chwili podniósł ją na rękach, wyprostowując się i zeskakując z łóżka.
Zaczął się rozglądać...no tak...i co dalej?

No fajnie, fajnie... Motylek zdrowy, nie miał temperatury ani nic z tych rzeczy, ale co teraz?
Białowłosa elfka westchnęła jedynie ciężko i jedynie co zrobiła to popatrzyła na niego. Gorzej niż z dzieckiem po prostu, ale jednak Stworek miał ten urok, przez co nie chciała go zostawić.
No, ale nie było jednak tak dobrze jak z dzieckiem. Bo czy dziecko jest w stanie podnieść w jednej chwili bez najmniejszej trudności 17-letnią dziewczynę i wziąć na ręce? No właśnie raczej nie...
-Co robisz?!
Przywarła do niego odruchowo przyciskając piersi do torsu chłopaka. No co? Zdziwiła się! Nie była przygotowana na takie coś!
No... mimo wszystko jednak nadal stali w miejscu. I co teraz? Odgarnęła jedną ręką włosy za lekko szpiczaste uszko.
Nie miała pojęcia co Motylek chciał zrobić, ale dała się trzymać. Wolała być grzeczna, niżby ten zaczął strzelać pnączami w domu. I na serio powinna znaleźć dla niego opiekunkę, a jakże!

Tak...ciężko jest zajmowac się motylkiem. Szczególnie gdy przypomni sobie coś dziwnego. Tak czy inaczej nadal trzymał Claire na rękach. Po dalszym zastanowieniu, po prostu ruszył przez pokój i skierował się w kierunku łazienki. Tam tez postawił dziewczynę na ziemi. Rozejrzał się zdezorientowany. Tutaj skojarzenia mu się skończyło. Stał przed Claire i przeciągnął się. Przypomniało mu się nagle, że w wannie mogła znajdować się woda, więc odwrócil się w jej kierunku i pochylił, szukając jej. Jednak ku jego rozczarowaniu przywitała go pustka. Przekrzywił głowę. Czemu nie było wody?

Miło jest stać, a jakże! Szczególnie wisząc u Motylka na rączkach, gdy ten jest tak przyjemnie ciepły i męski. Chciałaby spotkać Michaela... może nawet w świecie rzeczywistym? Ciekawe jaki jest? No i dlaczego w Świecie Snów nie jest niczego świadomy?
Swoją drogą ona śniła już naprawdę sporo czasu... dziwne, że nikt nie próbował jej jeszcze obudzić, ale to kazało jej się też zastanowić, czemu Mits nie wróciła do ich mieszkania, o ile nie wróciła.
No, ale teraz musiała się Stworkiem zająć.
Spojrzała na niego akurat, gdy podszedł do wanny i nagle zrozumiała. Zaśmiała się radośnie i położyła mu dłoń na ramieniu i pokręciła głową starając się go odciągnąć.
-Nie Motylku, nie będziemy się kąpać. Pójdziemy na spacerek, dobrze? Tylko się przebiorę.
Wyciągnęła go do salonu i tam na chwilę zostawiła samego, by w spokoju przebrać się w sypialni. Oczywiście ściągnęła wszystkie ubrania, jakie do tej pory miała na sobie i zaczęła poszukiwać czystej bielizny w szufladach i swoich standardowych ubrań, które gdzieś tu wczoraj zostawiła.
Tylko czemu nie zamknęła drzwi od sypialni?

Jakież ogromne było zdziwienie Motylka, gdy został wyprowadzony z łazienki i przeprowadzony do salonu. Niedobrze. Co on teraz biedny miał zrobić? Szczególnie, że zostawiła go samego. Zaczął się rozglądać i oglądać meble, jednak szybko się znudził. Trzeba się stąd przenieść. No i znaleźć Claire. To przecież całe dwie minuty jak jej nie było! Coś mogło się stać. A nawet jak nie to i tak zdecydowanie za długo. Wrócił więc do punktu wyjścia, czyli do sypialni, zastając otwarte drzwi i rozbierająca się Claire...

A Claire... tak! Dokładnie Tak! Znalazła szufladę z damską bielizną! Brawa normalnie się jej należą. Szkoda tylko, że jeszcze jej nie założyła, kiedy Motylek wszedł do pokoju. Oczywiste było, że nie usiedzi za długo bez zajęcia, no ale co zrobić? Pozwoliła mu się patrzeć, a sama założyła ubranka. Do tego nieodłączna torba na ramię, łuk, bat na wysokości pasa, sztylet w cholewie glana i mogła iść.
Tylko dokąd go zabrać?
Zamyśliła się na chwile, po czym ją olśniło! Oczywiście, że nad strumyk! Obejrzą sobie jego wspomnienia, a przy okazji ona się o nim czegoś dowie. A może nawet oda im się wypalić kolejny obraz? Miło by było.
-Chodź Motylku, idziemy na spacerek.
Uśmiechnęła się, złapała go za rękę i wyszli.

ZT Claire i Zaorish