Głowna Aleja

Dźwięk spojrzał na Mitsuko.
Podobało mu się to, co powiedziała.
Lubił ten głos.
Odwrócił głowę w stronę przybyłych.
Zmienił postawę. Przykurczył się, ugiął lekko ręce a mięśnie zafalowały groźnie pod napiętą, grubą skórą. Wyglądał tak, jak gdyby w każdej chwili mógł zaatakować.
-Powiadacie, że szukacie zjawy, czemu? Z czyjego posłannictwa przybywacie?
Głos potwora był zimny i metaliczny. Martwy.
Dobiegał jakby z innego świata.
Ani Mitsuko ani Nero nigdy nie słyszeli by Dźwięk mówił tak potwornym i nieludzkim głosem.
Może zbyt krótko go znali?
Jak do tej pory ani bestia ani dziewczyna nie przedstawili się i wyglądało na to, że nie mają takiego zamiaru.
Dźwięk ponownie spojrzał na Mitsuko.
- Mój Panie – dziwnym było to, że zwrócił się tak do dziewczyny – te istoty nie zaliczają się w poczet Twoich sług. Czy mam ich zgładzić albo posiąść ich ciała dla Ciebie?
Jego głos był upiorny. Martwy.
Stał nieruchomo.
Groźnie.

Mitsuko obserwowała dwójkę, kot zaś zrobił niezadowoloną, po czym podbiegł do jednego. A był to Andre, uśmiechnięty od ucha do ucha facet.
-Co ty do jasnej cholery nie słuchasz, co mają inni Ci do powiedzenia. Jesteś idiotą czy co?...
Zatrzymał się na chwilę, potrzepał łebkiem po czym znowu uśmiechnął się wrednie wlepiając ślepia w Andre.
-W sumie jesteś nim, przypomnij co powiedziałem wcześniej a będziesz miał odpowiedź na swoje cholerne pytanie.
Dodał, po czym wrócił do białowłosej dziewczyny i potwora. Gdy był już przy niech, wyciągnął się pokazując swe "małe" pazurki i zamruczał szczęśliwie. Lecz wcale nie brzmiał jak szczęśliwy kot, jego głos mu na to nie pozwolił. Brzmiał jakby kogoś zabijali, co najmniej.
Mitsuko o mało co nie wybuchnęła śmiechem, lecz zasłoniła usta i przymknęła oczy. Po czym otworzyła je, lustrując swymi dwu kolorowymi oczami Śniących.
-Powiedz mi, po co mi tacy Śniący? Damy im małą nauczkę. Niech się cieszą, że żyją i może więcej razy nie przyjdą tutaj do nas.
Powiedziała dziewczyna do swojego "podwładnego". Nie mogąc cały czas otrząsnąć się od głosu Dźwięku, był inny niż zawsze aż ją ciarki przeszły. Ona za specjalnie nie zmieniała barwy głosu, nadal był dziecinny, lecz można było spokojnie usłyszeć rozbawienie w nim, jakby się z czegoś śmiała. Po chwili poczuła na swoim brzuchu pazury Nero.
-Czego, mój kocie?
Spytała choć wiedziała o co chodzi, ten słysząc to ponownie opadł na ziemię.

Usłyszawszy to wszytko Andreas zaczoł się wolno, wolno cofać...
Krok...
Krok...
Mijając Ky'a rzekl szeptem do niego
- nie podoba mi się ta sytuacja , w tył się cofnijmy z lekka
Oddalał się z wolna nie wypuszczając z rąk swej mandoli..
Krok...
-O cóż wam chodzi? - zapytał nie przerywając swego wycofywania się.. - cóz wam szkodzimy, przybyliśmy tu w swoich sprawach i nie szukamy z nikim sfady...- krok...
Andreas zaczynal się niepokoić dziwną sytuacją o cóz może im chodzić - co za dziwne typy, no typ typula i kot dla którego brakuje mi odmiany zastanawiał sie w zwyczajny dla siebie, czasem z lekka nie na miejscu sposób.
Wycofawszy się kilka metrów rzekł donośnym głosem
-Przybylśmy odszukać upiora Azuura i z nim porozmawiać, nie rozumiem czego chcecie od nas.

Cofali się.
To dobrze, że się cofali. Wystraszyli się.
Ich głosy się bały.
Lubił bojący się głos.
Postanowił odpowiedzieć na pytanie.
- Wchodzicie na nekropolię, bez należnej powagi, bez szacunku dla tych, którzy tu spoczywają – powiedział groźnie a jego głos aż dudnił od złości – zachowujecie się jakbyście byli w lesie albo w karczmie.
Teraz jego głos brzmiał wyjątkowo groźnie i złowrogo. Emanował wściekłością która graniczyła z furią.
- Andreasie, czy to miejsce wygląda jak karczma albo las – zapytał potwór – czy w takie miejsce przychodzi się z okrzykiem „hop hop! Witajcie”?
Czarne punkty oczu wwiercały się w Andreasa.
- To, że jeszcze żyjecie powinno wam wystarczyć za odpowiedź. Teraz zaś odpowiedzcie na nasze pytania – Powiedział stwór kipiącym od złości głosem - Z czyjego rozkazu szukacie tego Azuura? Czego od niego chcecie?
Cała sytuacja setnie go bawiła.
Podobało mu się robienie żartów.
Dobrze operował głosem a że opieprzył obu przybyszy za brak szacunku - też dobrze. Może się nauczą ostrożności i szacunku dla miejsc spoczynku.
Nie chciał ich prowokować do aktywnych działań defensywnych.
Stał w miejscu.

Bestia miała rację dlatego też Mits siedziała cicho, nie miała co mówić. Owszem mogła się nimi pobawić, ale to może zaraz. Oczywiście Kocur nie potrafił usiedzieć w spokoju.
-Jezu ta młodzież już nawet nie potrafią uszanować czyjegoś spokoju po śmierci, myślą, że jak nie są na swoich ziemiach to im wszytko wolno.
Powiedział poirytowany, a przynajmniej na takiego wyglądał. Po chwili spojrzał na Mits.
-Może pokażemy im, jak powinni się zachować.
Spytał kocur dziewczyny, zamach swoim ogonem a następnie roześmiał się niczym mały diabeł.
-O jezu już widzę jak błagają o wybaczenie, w końcu nawet nie wiedzą z kim właśnie rozmawiają. Śniący...
Dodał, mits tylko westchnęła po czym spojrzała na Wind. Poprawiła swoje białe włosy a następnie spojrzała na śniących.
-Niech najpierw powiedzą czego chcą od Azuura.
Stwierdziła jedynie.

(Przepraszam, że nijako ale no cóż. Jak są jakieś błędy to przepraszam... )

- nie mieliśmy zamiaru zachowywać się jak to powiedziałeś, nieodpowiednio do miejsca, jeśli tak to odebrałeś to wybacz - rzekł Andreas.
- jak rzekłem przybyliśmy tu do Azuura a żadne z was, wybaczcie mi, nie wydaje się nim być, ale mimo to odpowiem, zostaliśmy poproszeni o przedstawienie mu pewnej prośby, tylko tyle a jaka to prośba to sprawa między nami i nim - rzekł z naciskiem - nie chce być nieuprzejmy więc powiem tyle, sprawa na pewno nie dotyczy was ani żadnych osób trzecich w jakimkolwiek stopniu, zaś gdyby i to cie niepokoiło - zwrócił się do potwora - nie zakłóci tez i spokoju tego miejsca. Tak więc, życzycie sobie czegoś jeszcze czy się rozejdziemy każdy w swoją stronę - dodał.
Bo raczej nie mamy co próbować się zaprzyjaźniać po takim gorącym zapoznaniu pomyślał Andreas.
Tymczasem zaczynał padać deszcz, najpierw pojedyncze krople, lecz po chwili lunęło, jakby kto lał z nieba wiadro za wiadrem.

Wrzaski Ky’a nie robiły na nim wrażenia.
Lubił głos małej istotki.
Był śmieszny.
Postanowił okazać grzeczność i wyjawić przybyszom swoje imię.
Niech mają chłopaki, choć tyle, na zachętę.
- Zwę się Mobutu Sese Seko Kuku Ngbendu wa za Banga Nuagim Arum Absait a to jest mój Pan, którego imię jest nie do opisania ani wyrażenia w waszym języku. Zwracajcie się do Niego z szacunkiem inaczej będę musiał was zlikwidować – powiedział potwór głosem głuchym i pozbawionym emocji.
- Jeśli zaś idzie o upiora, to słucham was, z jaką petycją tu przybywacie? – powiedział potwór tuż za ich plecami - Czego ode mnie chcecie?

-Przyjdzie czas a poznacie moje imię dokładnie.
Powiedziała dziewczyna lekko ściszonym głosem, słysząc Winda aż ją ciarki przeszły. głos który dobiegał zza pleców Śniących, był straszny. Zapewne na ich miejscu to już dawno by zwiała.
Kot znudzony położył się na jakimś grobie, a niech se leży. Przynajmniej nie zawadzał.
-Ja widzicie tego kogo szukacie jest cały czas z nami.
Powiedziała dziewczyna po czym poprawiła swoje białe włosy, po czym podeszła do kota. Pogłaskała go a następnie spojrzała na śniących.
-Nie musicie już się bać, przeprosiliście jednak nadal uważajcie na słowa. Każdym możecie nas obrazić, a wtedy...
Nie dokończyła czując pazury kota na swojej bladej i drobnej dłoni. Dziewczyna wykrzywiła się strasznie. Złapał kota za łapy i rzuciła gdzieś nim. Ten spadł na cztery łapy.
-Paskuda, jeszcze pożałujesz.
Wysyczał kot otrzepując się z błota, Mitsu podeszła do niego. Zaczęła coś mu groźnie syczeć do ucha, ale prawda była taka, że przepraszała biedaka. Wiedziała, że chce tylko się pobawić, ale wiedziała też jaki może mieć to wpływ na zaistniałą sytuacje.

Andreas, odskoczył zaskoczony, po czym cofnął się by znaleźć osłonę i stanąć z osłoniętymi plecami.
Po czym zwrócił się w stronę głosu: A skąd mam wiedzieć że jesteś nim, a nie jest to jakaś sztuczka. A po za tym wybacz lecz wolałbym porozmawiać jeśli już w sześcioro oczu.

Po czym zwrócił się do potwora i sprawiającej wrażenie bycia z lekka porąbaną posiadaczki kota: A wy wybaczcie lecz pozwolę sobie was pożegnać - uprzejmie i z szacunkiem ma się rozumieć.

Po czym zarzuciwszy mandolę na rzemieniu ujął w dłoń swa kulę...
Deszcz padał coraz silniej, zerwał się silny, porywisty wiatr...
Zaczęło grzmieć i rozpoczęła się burza.

Dźwięk popatrzył na Mitsuko.
On też chciał już wracać.
Jakiś wewnętrzny głos przywoływał go do białej twierdzy.
Do jego siedziby podziemiach.
- Muszę wracać – powiedział w stronę dziewczyny – jakiś obowiązek wzywa mnie z powrotem, mam ponure wrażenie, że czegoś nie dopełniłem albo coś umknęło mi z pamięci
Nie miał ze sobą listu, który wcześniej wręczyła mu małą chuda istota bez głosu.
Nie lubił małej chudej istoty bez głosu.
Nie miała głosu.
Zignorował Kya i odchodzącego Andreasa.
Odwrócił się do Mitsuko tak by mieć ją przed sobą.
- Niemniej muszę wracać i Tobie też proponowałbym to samo, tu jest zbyt niebezpiecznie byś pozostała tu bez żadnej pomocy. Nawet tak dzielne i szlachetne stworzenie jak Nero może nie zapewnić Ci bezpieczeństwa – powiedział cicho stwór – Proszę, wróć ze mną
Podszedł w stronę małej Mitsuko i czekał na jej decyzję. Nie mógł zostawić jej samej w takim miejscu.
Tu było zbyt niebezpiecznie.
A on musiał iść do swojego leża.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko pod nosem, po czym podniosła się by spojrzeć na dźwięk.
-ja też muszę, załatwić parę spraw. Tak więc wracajmy, nic tu po nas.
Mruknęła spokojnie, jedynie kot by z tego wielce niezadowolony. Ale co miał zrobić? Musiał iść za Mitsu i potworem, a jak stąd iść to koniec zabawy.
-Tak więc do widzenia Wam, zapewne jeszcze kiedyś się spotkamy.
Uśmiechnęła się zadziornie dziewczyna, kot tylko pokiwał głową zadowolony, po czym ruszyli w stronę świata snów. Obydwoje do białej cytadeli, Mitsu chciała wyjść do świata realnego by tam co nieco powęszyć.

[z/t Mitsu i Wind.]

(Przepraszam, że tak krótko ale nie mam sił ;< )

Andreas obserwował jak odchodzą w ulewistym deszczu... został sam z Kiske...
Stał i czekał na pojawienie się Azura.
Jak sądzisz, co z tego będzie? zapytał Ky'a.

stał i rozglądał wypatrując głosu który usłyszał, obserwując jednocześnie okoliczne tereny nekropoli. no właśnie, co z tego będzie zastanawiał się.

[przepraszam że tak krótko i z opóźnieniem ale miałem małą przeszkodę]

Andreas stał i czekał ociekając deszczem. Po krótkiej chwili, jakby znudzony sięgnął po swą kulę i zaczął zagłębiać się w przeszłość tego miejsca.

zobaczymy, może to coś dapomyślałbo na razie efektów wizyty brak
deszcze padał coraz mocniej.

[przepraszam, znów miałem małe opóźnienia]

Gdy Andreas zagłębił się w kuli Ky Kiske, a raczej Azuur w ciele towarzysza Andreasa obserwował go spokojnie, od czasu do czasu rozglądajac sie na boki.
Młody bard widział jak przybyli tu wszyscy w to miejsce, widział też że Dźwięk i Mitsuko wraz z kotem przyszli tu poszukać koszmarów, lecz raczej sami nimi nie byli. Następnie ujrzał przelatującego tędy Zaorisha, człowieka wynaturzonego, z dala przypominającego czarnego motyla oraz upiora Azuura, który próbował się z nim nadaremno porozumieć. Wiedział teraz jak wygląda Azuur. Cofnął się do czasu jak upiór wypędzał koszmary rażąc je kulami ognia. Czy będzie chciał cofnąć się dalej? Kto wie.

Andreas wpatrywał się w swa kule oglądając losy tego miejsca. Obejrzał scenę z koszmarami i sięgnął wzrokiem dalej, starając się odkryć istotę Azura i informacje o samym cmentarzysku.

[color=#1E3807] Andreas wpatrywał się w kulę, a amalgamat Ky Kiske i Azuura obserwował Andreasa, był cierpliwy i spokojny.
W kuli wizja powoli się zamazywała. Widać było jak upiór spaceruje po cmentarzu to pojawiając się to znikając nagle jak gdyby się teleportował lub zwyczajnie stawał się niewidoczny. Z rzadka doglądał grobów i wchodził wielokrotnie do mauzoleum, przepędzał koszmary i opętanych aż w końcu Andreas wyczuł coś czego nie jest w stanie zdefiniować, zrozumieć ani zobaczyć i wizja znikła, za to pozostał dotkliwy ból. Przeczucie podpowiada Andreasowi że może to być chwila powstania Azuura, ale nic więcej nie jest w stanie zrozumieć z wizji. Azuur po dpostacią Ky Kiske dopadł do Andreasa by mu pomóc widząc wyraz bólu na twarzy.
- Co się stało? - usłyszał głos aroganckiego towarzysza, w którym można było zauważyć odrobinę niepokoju choć w rzeczywistości było to niezdrowe podniecenie upiora zżeranego przez ciekawość.[color]

Andreas wstał z pomocą swego towarzysza i z trudem się wyprostował.
Spojrzał na Kyske i rzekł - Mała trudność, nie przejmuj się, próbowałem jedynie dowiedzieć się czegoś więcej dodając po chwili szeptem Później ci wyjaśnię, nie wiemy kto słucha
Rozejrzał się w koło przez rzęsisty deszcz i spytał swego towarzysza: Cóz dalej robimy?czekamy?

[color:9069=33AA00] Upiór w ciele Ky Kiske za pomocą jego ciała spojrzał na swego towarzysza życzliwie. Uśmiechnął się doń i rzekł:
- Nie wiem... Nikogo ani niczego tu nie ma jak na razie i nie zapowiada się by ten cmentarz był nawiedzony. Może chociaż schrońmy się gdzieś... Inaczej deszcz nasz wykończy. Może tamto mauzoleum? - zapytał wskazując największy element tej nekropolii, która znajdowała się na końcu alejki, przynajmniej z tej perspektywy.