Głowna Aleja

Jest to brukowana droga prowadząca przez Cmentarzysko, idealnie przez środek. Oczywiście ma rozmaite odnogi, a miejsce to jest ogromne toteż nie wiadomo gdzie można się zapuścić zbaczając z głównej alejki. Wokół niej widać stare i podniszczone groby, gdzieniegdzie ujrzeć można przemykające po podłożu drobne robactwo, a po bokach w idealnie równych szpalerach znajdują się obumarłe drzewa z gnijącymi liśćmi.

Zaorish leciał dalej...bez żadnego konkretnego celu. Nie można było nawet powiedzieć, że zwiedzał, gdyż nawet nie zwracał uwagi na to, co dzieje się na ziemi. Nagle jednak jego uwagę przykuła metropolia. Pewnie dlatego, że z góry odznaczała się nieco na monotonnym krajobrazie. Ponieważ zaś wpadła mu do głowy myśl, żeby tam wylądować, natychmiast tak uczynił. Nie zaszedł żaden proces mający na celu stwierdzenie, czy plan był dobry. Po prostu to zrobił. Zniżył lot. Będąc już nisko nad ziemią, pociągnął całe ciało do tyłu i rozpostarł szeroko skrzydła, aby zahamować. Skończyło się na tym, że zarył o drogę i przewrócił się. Szybko jednak doszedł do siebie i wstał. Co dalej? Nad tym się jeszcze nie zastanawiał...

Zaorish tymczasem rozglądał się w najlepsze. Nagrobki, mauzolea...cała nekropolia w całej swojej okazałości mogłaby nawet zrobić na nim wrażenie. I pewnie by zrobiła, gdyby jego uwagi nie przykuł żuczek przemykający po drodze. Śledził małą istotkę wzrokiem, aż zniknęła w jakiejś dziurce. Poszukując żuczka, Zaorish wodził wzrokiem po podłożu, by następnie odwrócić się. I tak oto ujrzał przeźroczystą istotę, by...nic nie zrobić. Prawie nie zauważył widma. Był bardziej skupiony na zgubie...

Gdy widmo cofnęło się o krok, Zaorish dopiero je zauważył. Również cofnął się o krok. Przekrzywił głowę, nie wiedząc, czy patrzeć na półprzeźroczystą materię, czy na to co jest za nią.
Oczywiście nie było odpowiedzi na pytanie. Nawet nie zostało do końca zrozumiane, ale Zaorish'owi nie spodobało się to, co usłyszał. Głównie z powodu tonu głosu. Rozłożył skrzydła, jakby w ostrzeżeniu...

Zaorish tymczasem ponownie cofnął się o krok, mierząc swymi niewidocznymi oczami przybysza. Widmo było niepokojące. Nie podobało mu się to ani odrobinę. Coś trzeba z tym zrobić. A "coś" znaczyło oczywiście jedyną rzecz, którą potrafił w pełni świadomie wykonać. Uwolnił swoje pnącza, które poszybowały w widmo. Znając życie naturalna broń przeleci przez istotę, ale skąd skołowana samym swoim istnieniem istota ma o tym wiedzieć? Potem nastąpi jeszcze kilka prób. Następnie wciągnie pnącza i zatrzyma się w konsternacji. To się nie zdarza. Zwykle jak to robi...przewracają się i krwawią...

Zaorish zaś wodził wzrokiem za widmem, nie bardzo wiedząc co zrobić. Zaatakować tego nie mógł, właściwie samo widmo też nie robiło mu krzywdy. Odlecieć? Mógł, ale widmo tez latało. Rozwazając wszystkie opcje, zagubił się w gąszczu myśli i ostatecznie nie zrobił nic...

Musiał zapamiętać to miejsce. Tak postanowił sobie Zaorish. Oczywiście zaraz po tym zapomniał o swoim postanowieniu, więc nic z tego nie wyszło. Niemniej jednak, nie mógł usiedzieć tak długo w jednym miejscu, więc rozprostował skrzydła i zamachał nimi. Mimo to, nadal "patrzył" na widmo. Czyżby nie życzyło mu źle? Nie wiedział. Płomień w jego głowie znów dał o sobie znać. Zamachał skrzydłami mocniej i poleciał...

<zt>

andreas wolnym krokiem ruszył przed siebie, z wyciagnieta w dłoni kulą...
nie drżyj, nie drżyjpowtarzał sobie krocząc w głąc cmentarza...

po dłuższym błądzeniu po pustych ścieżkach znudzony andreas wycofał się i skierowł ponownie w strone gór popielatych - ten cmentarz jest trefny, poszukam innego uznał [zt]

Podróż mijała wesoło.
Olbrzym niósł na ramieniu dwie małe istoty – Mitsuko i Nero. Zabawiał ich w drodze rozmową, ćwierkaniem ptaków, naśladowaniem głosów i odgłosów. Udowadniał, że kamienie mogą mówić, drzewa śpiewać a ziemia śmieć się.
Czół się szczęśliwy, najszczęśliwszy na świecie.
- Już chyba wiem jak się nazywam – powiedział radosnym basem olbrzym – na imię mi Windscreamer, ale, że to długie i niełatwe do wymówienia proponuję żebyście nazywali mnie Dźwięk.
Wędrowali tak od dłuższego czasu, ale nie czół się zmęczony. Miał ze sobą dwa nowe, niezależne głosy. Których już zdołał się nauczyć.
- Myślę, że koszmarów najlepiej szukać na cmentarzu. Nie od dziś wiadomo, bowiem, że według podań i legend, bądź, co bądź niesłusznych, większość koszmarów gnieździ się na cmentarzach – powiedział Dźwięk uczonym głosem, który w kontraście z jego kretyńskim obliczem mógł powodować salwy śmiechu.
Dotarli na cmentarz.
Było tu ponuro i smutno. Groby nie wydawały głosu,
Nie lubił głosu cmentarza
- Gdyby coś mnie zaatakowało, siedząc na moim ramieniu moglibyście poranić się o kolce na moich plecach, dlatego zejdźcie proszę na ziemię – powiedziawszy to ugiął ramiona tak by Mitsuko i jaj kot mogli zsunąć się bezpiecznie na bruk alei.
Wyprostował się i przygotował do ewentualnej walki.
Szedł dalej główną aleją poszukując jakichkolwiek śladów życia.

Owszem podróż do świata koszmarów mijała bardzo dobrze. Teraz to nawet Mitsu dziwiła się, że wcześnie się obawiała potwora, a jak widać to taki miły stworek.
-W życiu tego nie wymówię, tak więc niech będzie dźwięk, choć i to też dziwnie brzmi.
Mrukną kot, który to cały czas wyglądał jakby spał. Cóż i dla białowłosej wydawało się dziwnym imieniem, ale skoro chciał by tak go nazywano to proszę bardzo.
-Uch dlatego oni nie mogą mieć jakiś ładnych miejsc?
Stwierdziła niezadowolona dziewczyna, po czym po kolejnych słowach zeszła wraz z kotem z ramienia potwora. Miał rację, teraz mimo wszytko lepiej być w gotowości. Choć Mits nigdy nie przepadała za walką, ale mniejsza. Najważniejsze to to, że i tak nawet może się bronić. Co z tego, że ma jedną moc i raptem huhu~ sztylecik. Pfff powali wszystkich! nie ma co.
Dziewczyna i kot, szli cały czas obok Dźwięku, samemu co jakiś czas się rozglądając. Kot jak to kot, łaził prawie wszędzie. Wszytko go interesowało jak nigdy.
-Kocie nie łaź za daleko.
Westchnęła mits, która to co jakiś czas obserwowała pchlarza.

Andreas szybkim krokiem wkroczył na cmentarzysko - ponownie zresztą , gdyż jak pamiętał był juz tu kiedys lecz wydało mu sie ono zbyt nudne. Z mandola przerzucona przez ramie i kula wkieszeni zaczoł szybko przemierzać głóna aleje cmentarza rozglądając sie bacznie i szukając sladu jakiejś obecności. W pewnym momencie dostrzegł przed soba dziwne towarzystwo.
- hop hop! witajcie - krzyknoł i ruszył ku nim machając do nich ręka by zwrócić ich uwagę.

Ky wszedł bardziej ostrożnie niż jego nowy kompan, po chwili zauważył kolejną dwójkę nieznajomych.
- Oho chyba nie tylko my mamy tu jakieś interesy?- powiedział sam do siebie idąc i rozpadając się po okolicy.
- Witajcie.- powiedział podchodząc coraz bliżej do nieznajomych.- Cóż was sprowadza w to miejsce?

Windscreamer wsłuchał się w przybywających.
Lubił ich głosy.
Uczył się ich głosów.
Umiał już mówić jak Mitsuko i Nero a teraz miał okazję poznać nowe głosy do kolekcji.
Zapamiętywał tembr, brzmienie i barwę. Kto wiem może kiedyś się przydadzą?
Stał teraz w miejscu i przyglądał im się czarnymi punktami oczu.
Myślał.
Zastanawiał się czy obaj przybywający są kretynami, debilami, samobójcami czy może zwyczajnie nie myślą.
Byli na cmentarzu, w miejscu gdzie, jak mówi odwieczne prawo legend i baśni, łatwo spotkać potwory, upiory, wampiry i inne wszelkiej maści strachy. Przed nimi stała wielka bestia o maleńkiej pozbawionej ust i uszu głowie z kolcami na plecach, która poruszała się jak goryl a obecnie wpatrywała się w nich dwoma czarnymi punktami – zapewne oczami. Do tego opodal „bestii” spacerowała dziwnie ubrana białowłosa dziewczyna z ewidentnie demonicznie wyglądającym, wychudzonym czarnym kotem.
-Debile – skonstatował Windscreamer
Stał i czekał bez słowa.

Dziewczyna wraz z kotem spojrzeli w to samo miejsce co ich znajomy. Po ich wyglądzie spokojnie mogli uznać, że idą w ich stronę Śniący. Co jak co ale koszmar chyba w życiu by tak nie wyglądał, no chyba, że chce oszukać drugą osobę... Mało prawdopodobne. Nero widząc ich podszedł bliżej Mitsu i Dźwięku, po czym zamachał ogonem oraz uśmiechnął się szeroko oraz zadziornie.
-Siema, co nas sprowadza? Odpowiedź jest prosta, nuda a teraz to już zabawa.
Zasyczał kot, po czym wlazł na jakiś grób by sobie po nim pospacerować. Dziewczyna zaśmiała się cichutko spoglądając na dwójkę przybyłych, a może się tak z nimi pobawić. Cóż nie lubiła tego, ale uznała to samo co Dźwięk "debile." Do tego jakże przyjacielscy huh. Choć można powiedzieć, że nasza mała trójka też mogła zaliczać się do debili, w końcu przyszli w miejsce gdzie od zawsze czai się zło. Podobno.
-Masz rację, może weźmiemy przykład z kota i nieco się z nimi pobawimy?
Spytała się Mits potwora po cichu tak by tamci nie słyszeli, po czym spojrzała na kota. Uch niech już tak nie gania po tych grobach.
-Kocie wracaj i Dobry.
Powiedziała pierw do kota po czym jej wzrok przeniósł się na dwójkę nowych by ich powitać. No to ciekawie będzie nie ma co. Hah.

Andreas podszedł do dziwnej grupki i zaczoł dość radosnym tonem:
-witajcie raz jeszcze nieznajomi i wybaczcie jeśli zaskoczyłem was lub przeszkodziłem- rzekł, po czym kontynuował - mam na imię Andreas i jestem bardem, zaś mój kolega to Ky, przybyliśmy tu w sprawie można by rzec biznesowej, ale - do spojrzał na dziewczyne i kota - można by rzec że i to podłoże miało w nudzie.
- w każdym bądź razie przybylismy tu na małe poszukiwania ale to długa historia, a cóz was sprowadza w to niezwykle miejsce - zapytał Andreas pogodnym tonem zaczynając pobrzdękiwać radosne tony na mandoli i rozglądając się po okolicy.
Na niebie świecily gwiazdy lecz zaczynaly sie gromadzić z wolna jakby deszczowe chmury...
-chyba zapowiada sie na deszcz - dodał po chwili Andreas tonem swobodnej bardoweskiej gawędy.

Ky stał niedaleko towarzysza i się rozglądał za zjawą, ale nigdzie jej nie widział. Po chwili zwrócił swój wzrok na nieznajomych.
- Nie chcemy, żadnych problemów.- odparł po syknięciu kota.- Szukamy tu kogoś, a raczej czegoś.
Ciągle spoglądał z uwagą na stwora, stojącego w pobliżu. W przeciwieństwie do barda on nigdy nie traci czujności, jeżeli chodzi o nowe znajomości i to w szczególności w świecie snów.
- Poszukujemy tutaj pewnej zjawy.- powiedział spokojnym głosem.- Chociaż wy pewnie też szukacie tutaj jakichś koszmarów do walki.