Imię: Lena
Nazwisko: Highgrenade
Wiek: 16
Zawód: uczeń
Kim jesteś: śniący
Moc lub broń: BROŃ: harmonijka chaosu - ten dość śmiesznie brzmiący instrument jest niezdolny do wykrzesania z siebie poprawnie brzmiących dźwięków. Tak naprawdę ciężko spotkać się gdziekolwiek z równie upiorną symfonią zgrzytów, pisków i jazgotu. Działanie ma złożone. Przede wszystkim psuje koncentrację (niestety każdego kto "muzykę" usłyszy, także sojuszników), uniemożliwia kontrolę umysłową oraz uniemożliwia mentalne ataki. Staje się też bronią ofensywną podczas starcia z osobami o wyjątkowo wrażliwym słuchu (zwierzołaki i inne takie). Jej hałas jest w stanie wybudzić nawet z magicznie narzuconej śpiączki, poza tym długotrwałe jej słuchanie może spowodować powrót do realnego świata, bez konieczności przechodzenia z powrotem przez
MOC: dotyk demona - Lena zawsze wie, czego chce, potrafi też to sobie wziąć. W tym przypadku bardzo dosłownie. Moc ta sprawia, że nawet po minimalnym dotyku jest w stanie przejąć umiejętności i jedną z mocy swojej "ofiary". I korzystać z tego dość swobodnie przez dość długi okres czasu. Niestety, nie może sobie dowolnie wymieniać na inne, musi poczekać aż efekt sam minie, by spróbować z następną osobą. Dodatkowo osoba którą "skopiowała" ma przez kilka chwil porażony układ energetyczny, co utrudnia jej korzystanie z własnej mocy.
Umiejętności:- śpiew i gra na gitarze
- sztuki walki
- umie duuużo wypić i nie paść
- świetna pamięć
- rysowanie
- talent do improwizacji
Wygląd:Średniego wzrostu dziewczyna o szczupłej, zgrabnej sylwetce. Posiada ładną twarz, dzięki makijażowi wygląda na odrobinę starszą niż jest naprawdę. Włosy bardzo często maluje, obecnie padło na śmieszny, nieokreślony ciemny kolor. Oczy ma naturalnie czarne, patrzą bystro spod długich rzęs. Nie można jej twarzy odmówić ani słodyczy, ani uroku, tylko wredny uśmiech trochę psuje wrażenie.
Dziewczyna nosi się zazwyczaj w punkowym stylu. Ciemne ubrania, krótkie spódnice, do tego masa ozdób z rodzaju agrafek, ćwieków i innej metalowej biżuterii. Na szyi pod uchem oraz w dole pleców posiada tatuaże, w uszach całe mnóstwo kolczyków. I tupta sobie w glanach, oczywiście. Zazwyczaj z gitarą na plecach. Ot i cała Lenka, panie i panowie.
W świecie snów wygląda jak rusałka, dosłownie wodna nimfa. We włosach posiada całą rafę koralową, czasem nawet wypadnie jej stamtąd jakaś muszla, albo wypełznie rozgwiazda. Brakuje tylko rybiego ogona, ale tego na szczęście jeszcze się nie dohowała. Zamiast tego posiada bardzo jasną cerę, oczy głębokie jak ocean i oczywiście w jego kolorze, a także zabawne, błoniaste uszy, wystające zdecydowanie za bardzo (przynajmniej jak na jej gust). Włosy są dłuuuugie i posiadają kolor brudnego różu, co początkowo przyprawiało ją o palpitacje serca.
Ubranie stanowi skąpa bluzeczka i długie spodnie-bojówki, na nogach nosi śliczne, pastelowo-błękitne glany. Lena jest przekonana, że coś było bardzo nie tak, kiedy pierwszy raz udała się do krainy snów. Niechętnie rozmawia na ten temat i bardzo się stara by nikt nie połączył jej nimfowej osoby z Leną z rzeczywistości..
Charakter:Bomba z opóźnionym zapłonem. Lena jest wulkanem energii, ale niekoniecznie pozytywnej. Straszliwie kapryśna i często zupełnie nieobliczalna pannica, która uwielbia udowadniać światu, że niemożliwe w jej przypadku nie istnieje. Jak można się zorientować, jest aż za bardzo pewna siebie. Zazwyczaj arogancka i egocentryczna, gdzieś głęboko w środku skrywa czasami jakieś lepsze uczucia. Tylko dla tych jednak, których naprawdę doceni, a takie osoby są raczej rzadkością. To jednak nie tak, że nie da się wywołać uśmiechu na jej wargach - dziewczyna bardzo lubi się bawić, śmieje się nader chętnie. Nie pogardzi też nigdy towarzystwem do napicia się. Zwykli, przeciętni ludzie to jednak masa, którą ona po stokroć gardzi i bardzo chętnie to okazuje. Jak to się więc stało, że z takim charakterem nie stała się koszmarem? Cóż, pewnie by i pasowała. Ale właściwie - po co? Ani jej się śniło przekazanie swojego cudownego ciała i umysłu jakiemuś potworowi.
Historia:Wiele można powiedzieć o Lenie, niestety trudniej znaleźć coś pozytywnego. Problemy rodzicom sprawiała chyba od zawsze, a karierę chuligana rozpoczęła w piaskownicy, gdzie zamiast grzebać łopatką w piasku, wolała tłuc nią inne dzieciaki po czerepach. Z wiekiem nabrała wprawdzie nieco finezji, wcale jednak nie poprawił jej się charakter. Mała egoistka zajęta spełnianiem własnych, hedonistycznych zachcianek. Dorastała wprawdzie z dwójką rodzeństwa, ale zawsze umiała stawiać na swoim. W końcu kto zadba o jej sprawy, jeśli nie ona sama?
Wiele w jej życiu zmieniło się za sprawą brata, którego dostała od rodziców około 12 urodzin. Staruszkowie zmusili ją do wysłuchania wzruszającej historii o dziecku ich zmarłych przyjaciół, które udało im się po latach odnaleźć i którego po prostu nie mogli zostawić samemu sobie. Cokolwiek. Lena już i tak nie miała wśród nich najlepszej opinii, mogła więc sobie trzaskać drzwiami i nie wracać do domu, ile tylko chciała. Trzeba jednak przyznać, stopniowo Samuel zaczął ją interesować. Był taki cichy i poukładany, wymarzone dziecko dla jej rodziców. Pozwalała mu sobie pomagać, bo dlaczego nie? Robił za nią lekcje, pamiętał o jej sprawdzianach i szkolnych sprawach. Wygodne. I nawet jeśli był od niej o rok starszy, w ogóle go tak nie traktowała. Nie czuła tej różnicy wieku. Tak samo jak nigdy nie była w stanie dostrzec, jak bardzo się do niego przywiązała. Był chyba jedyną osobą, przyjmującą ją taką, jaką była. Nie pytał, nie robił wyrzutów, nie patrzył krzywo. Jeśli ktokolwiek był stanie zrozumieć, jak ważny stał się dla niej ten nowy brat, to chyba tylko on sam. Prawdopodobnie dlatego właśnie nie obrażał się na nią nawet wtedy, kiedy nazywała go Przybłędą i osobą ze wszech miar niechcianą. Lena zawsze dużo mówiła, zawsze jednak chętnie przyjmowała go u siebie, domagała się korepetycji. Nie potrzebowała ich tak naprawdę, nigdy nie zamierzała na poważnie zajmować się nauką. Rzucić szkołę i zająć się muzyką - takie miała plany. Już od roku pozostawała na wokalu w jednym z lokalnych zespołów punkowej o rosnącej popularności. W dzień ćwiczyła capoeirę i grę na gitarze. Szlajała się nocami po różnych spelunach, obracała w bardzo podejrzanym towarzystwie, wszelkim prawom i zakazom grała na nosie. Żyła pełnią życia i była szczęśliwa.
O śniących dowiedziała się na jednej z imprez, większość ludzi i tak było tam jeszcze w wieku szkolnym. Nie za bardzo wprawdzie w to wierzyli, ale uznali za zabawne wyzwanie. Jak powiedzieć pięć razy pewne imię po obejrzeniu konkretnego horroru... Pochlali się więc i posnęli, uprzednio rozbijając lustro i dzieląc się jego odłamkami. W ten oto sposób Lena po raz pierwszy trafiła do Białej Cytadeli. Od tej pory regularnie zaczęła trzymać lusterko pod poduszką, by jak najczęściej odwiedzać tę niesamowitą krainę.
Po pewnym czasie pojawiły się problemy z jej nowym bratem - stał się jeszcze bardziej małomówny niż zwykle, bardziej cichy i pozbawiony emocji. Wszyscy zaczęli przeżywać, marwili się i dzielili włos na czworo. Wtedy to Lena po raz pierwszy zdecydowała się stanąć w jego obronie. Każdy ma prawo być sobą, nawet jeśli oznacza to burkliwego milczka. Przestali więc, przynajmniej na jakiś czas. Wszystko zaczęło się na nowo, kiedy Samuel wylądował w szpitalu. Dziewczyna jednak nie musiała ich słuchać, każdą wolną chwilę i tak spędzała przy bracie. A kiedy on zdecydował się przenieść, wkrótce i ona postanowiła ruszyć za nim. Cały czas przekonywała siebie, że wcale nie zależy jej na kontakcie z nim, że się nie martwi. W końcu nareszcie czekała na nią pełna swoboda, wolność i robienie co się chce. Jak on może, to ona tym bardziej.
Do głowy by jej nie przyszło, że brat został opętany przez koszmara. Ona sama uważała kiedyś, że to naprawdę fajne. Potem jednak zmieniła zdanie. Każdy może dać się kierować koszmarowi. Sztuką jest pokonać koszmara i umieć być sobą. A to była sztuka, której ona hołdowała od zawsze.
Indeks 
