Szare Łąki

Kiedyś te górskie łączki tętniły życiem. Pasły się na nich zwierzęta i śpiewały ptaki. Teraz panuje tu grobowa cisza. Od dawien dawna nie było tu żadnego zwierzęcia, czasem jedynie zapuszcza się tu jakiś człowiek w poszukiwaniu … niewiadomo, czego. Obecnie, te dawniej kwieciste łąki, pokrywa popiół wulkaniczny, który wydobywa się z Phobosa i Deimosa. Wszystko pokryte jest szarą warstwą pyłu i tylko gdzieniegdzie równinę tą uwypukla kwiatek całkowicie pokryty ponurymi wyziewami Strachu i Zgrozy.

Wojtas stanął na środku jakiejś dziwnej łąki. W sumie bardziej przypominała powierzchnię księżyca niż łąkę. Oparł ręce na biodrach i zaczął się rozglądać po okolicy.
-No dobrze, to gdzie ja jestem?
Nie było dobrze. podróż była cięższa niż się spodziewał i nieco się zmęczył nim dotarł w to miejsce. I nie dość, że sam się zgubiłem, bo trzeba nazywać rzeczy po imieniu, to jeszcze gdzieś zaginęła mu towarzyszka, z którą podróżował. Biorąc pod uwagę taki rozwój sytuacji spodziewał się teraz niemal wszystkiego.

Wojtas podrapał się po głowie, odwrócił się i zobaczył ostatnią rzecz, jakiej się tutaj spodziewał. W jego stronę szedł... on sam.
-Co do cholery... - wyszeptał i zmarszczył czoło, a jego oczy poczęły czujnie patrzeć w stronę przybysza. Oparł lewą rękę na pasie w okolicy miecza i odezwał się mocnym głosem w stronę... siebie samego.
-Ktoś Ty i dlaczego przybrałeś mój wygląd? - Gotów był w razie najmniejszego sygnału wyciągnąć miecz i walczyć z tym... kimś.

Cały czas patrzył podejrzliwie na przybysza. Nie dawało mu spokoju, że obcy wyglądał jak Wojtas. A przede wszystkim...
-Boże, czy ja rzeczywiście cały czas się tak durno uśmiecham? - pomyślał. Powoli wyciągnął dłoń i uścisnął prawicę... siebie samego.
-Jestem Wojtas, giermek poszukujący króla Artura. Podałem swe imię, czas więc na Ciebie. Wyjaw mi także czemu jesteś tak podobny do mnie, chociaż mym bliźniakiem nie jesteś.
Wojtas cały czas był czujny i ostrożny, lecz nie spięty. Starał się bowiem nie zapominać, że jest w świecie koszmarów. Chociaż z drugiej strony nigdy nie śniło mu się, że spotyka siebie samego... A może zbliżył się do swego celu i osobnik przed nim jest jedną z niezliczonych prób i wyzwań stojących mu na drodze, które mają dowieść, że jest gony stanięcie przed obliczem i władcy. Jeśli tak, to na pewno nie mógł pozwolić sobie na beztroskę i błąd. Niezauważalnie rozsunął nogi, aby w najgorszym wypadku być gotowym do nagłego działania.

-Skoro jesteś mną, to musisz mieć także moje wspomnienia. Jak się nazywa pierwszy śniący, z którym się tutaj zaprzyjaźniłem?
-Choć ona zniknęła gdzieś obrażona - dodał w duchu. Znowu zrobiło mu się przykro i źle z tego powodu. Musi ją znaleźć i wyjaśnić sprawę.
-Jeśli odpowiesz dobrze uda się wraz z Tobą na poszukiwania naszego zaginionego władcy, lecz wiedz, iż w wyniku błędnej odpowiedzi zmuszony będę skrzyżować z tobą miecze - zagroził wpatrują się w swojego sobowtóra. Może było to banalne, lecz nie każdy spotkany w tej krainie mógł mieć wrogie zamiary. Jeśli odpowie dobrze, to wiadomo: "co dwie głowy, to nie jedna".

Wojtas rozluźnił się trochę. Nie było co się spinać, kiedy sobowtór najwyraźniej mówił prawdę. Choć mimo wszystko nie podobało u się, że przypomniał mu wpadkę ze zgubieniem towarzyszek. Nie lubił bowiem wypominać innym ich błędów, ani wytykania przez obcych (czy swojego sobowtóra można nazwać obcym?) własnych omyłek.
-Nie tyle w gorącej wodzie kąpany, co w tej Krainie człowiek winien mieć się cały czas na baczności. - zatoczył ręką koło - Widzę wszelako, iż w Twych słowach nie ma fałszu. Wielce mię to cieszy.
Stanął i się zamyślił się. Po krótkiej chwili odezwał się do sobowtóra.
-Skoro jednakże formalności mamy za sobą, możemy ruszać. Sam wszakże wspomniałeś, że zaginęła kolejna z mych towarzyszek, a stanie w miejscu nie pomoże nam w niczym. Masz może jakieś propozycje od czego moglibyśmy zacząć? Nie spodziewam się bowiem tutaj wielu osobników skłonnych odpowiedzieć nam na nasze pytania, bez wcześniejszej próby urwania nam głowy, bądź wypatroszenia.

Wojtas zasępił się.
-To jak szukanie igły w stogu siana. Ale coś mi się wydaje, że więcej jej nie zobaczę. Jak to mawiają: "chodzenie po bagnach wciąga". No dobrze, ale co w takim razie z naszym pierwotnym celem? Gdzie moglibyśmy znaleźć jakiekolwiek bądź wskazówki dotyczące aktualnego pobytu króla Artura?
Zaciekawiło go zachowanie sobowtóra. W sumie dziwnie się zachowywał. Wojtas wiedział, że nigdy nie potrzebował by puszyć się dla dodania sobie animuszu. Może to jednak nie był idealny sobowtór? Zamierzał jednak być ostrożny, ale starał nie dawać po sobie poznać zmiany nastawienia.
-Skoro tu jestem, to póki co do Krainy Snów nie ma co wracać, więc trzeba obrać jakiś inny kierunek.

To była dobra propozycja pomyślał Wojtas. Od koleżanki, która zajmowała się archeologią wiedział, że na cmentarzyskach i polach bitew można było znaleźć dużo ciekawych i przydatnych informacji.
-Ruszajmy zatem. Jeszcze daleko droga przed nami, a niedługo wolałbym wrócić do siebie, gdyż za długie przebywanie raczej nie sprzyja przedłużeniu długości życia



[zt]

Po dłuższej wędrówce Andreas, z lekka już zmęczony wkroczył na dziwną, szaropopielata łąkę...wolnym krokiem, trochę zaniepokojony zagłębił się w nią by po chwili stanąć...gdzie ja trafiłempomyślał zaniepokojony, ściskając w dłoni swą kulę. by dodać sobie otuchy...
Jej ciepło rozgrzewało ręce Andreasa, gdy ten rozglądał się zaniepokojony po rozległej przestrzeni..
gdzie ja trafiłem pomyślał ponownie, ukrywając po płaszczem swe drżące z lekka dłonie...

ha, nie ma co tak stac jak kołek pomyślał Andreas - czas ruszać dalej śpiesznym krokiem ruszył naprzód...[zt]