Plaża.

Prawie zwykła plaża którą można spotkać wszędzie gdzie jest jezioro, morze itp. No prawie z racji tego, iż piesek jest w kolorach tęczy. Co dziwniejsze kolory są rozłożone jak jakieś kleksy. Zapewne nie jeden z was powie, że powinny się pomieszać i powstać jeden wielki chaos. Zapewne by tak było gdyby nie to, że jak weźmie się piasek z kupi zielonej na niebieską ten od razu zmienia barwę na niebieską.

Wyszedł z wody a głos wody miło otaczał jego ciało.
Lubił głos wody
Ruszył w stronę plaży z dziwnym piaskiem.
Wyszedł na brzeg i usiadł na plaży. Tu było tak pięknie. Był głos ptaków, głos trawy, głos piasku i głos wiatru. Wszyscy mówili jednocześnie. Mówili cicho i przyjemnie.
Lubił głos ptaków
Lubił głos trawy
Lubił głos piasku
Lubił głos wiatru
Siedział tak i słuchał, o czym mówi każdy z kolorów piasku. Głaskał je wielkim palcem. Raz kolor niebieski. Pięć razy zielony. Raz żółty. Dwa razy czerwony.
Dotyk powodował głos.
Dotyk pozwalał na wydobycie głosu z otoczenia, ale trzeba dotykać delikatnie inaczej piasek płacze.
Nie lubił jak ładny piasek płakał.

Dziewczyna szła w raz z kotem powoli, co jakiś czas kopiąc w biednego kocura piachem, ten zaś szybko odskakiwał jakby go co najmniej parzyło. Mitsu to trochę dziwiło, ale za razem bawiło.
-Debilu! Czemu uciekasz?
Zaśmiała się głośno, po czym podeszła do niego i wytarmosiła, oczywiście Nero zachwycony jej zachowaniem nie był. Aż dziwił się jak mógł tęsknić? Zabawne.
-Spadaj, jak Cię zaraz rzucę!
Krzyknął niezadowolony, już chciał uciec od tej diablicy, chciał ale jego uwagę przykuło co innego. Nero uśmiechnął się szeroko i zadziornie do stwora który siedział gdzieś niedaleko, po czym spojrzała na Mits która to gapiła się w to samo miejsce co przed chwilą jej zwierz.
-Chodź jestem strasznie ciekawy.
Powiedział szczęśliwy jak szczygieł po czym ruszył w stronę potwora, Mits pokręciła głową by lepiej tam nie podchodzić, ale oczywiście kocur jak zawsze się jej słuchaaaaał... Nie ma co. Uch same kłopoty z nim. W każdym razie dziewczyna także ruszyła tam, lecz ona przeciwieństwie do Nero szla wolno i ostrożnie. A nóż widelec to koszmar? A może co innego? Lepiej być ostrożnym, bo kto wie co to jest. Bo jednak dziwnie jest nazwać co coś osobą.

Poznał pierwsze prawo.
„Delikatny dotyk powoduje dźwięk a mocny dotyk – płacz”
Nie lubił głosu płaczu
Długa izolacja w podziemiach Białej Twierdzy zrobiła swoje. Był tak pochłonięty światem, dookoła, że dopiero po chwili dotarł do niego głos istot, które szły na plażę.
Mała istota, podobna do niego kiedyś, wydawała głos. Mała istota na czterech nogach też wydawała głos, ale trawa, po której stąpała, już nie.
To były ładne, interesujące istoty.
Szukał w sobie głosu. Głosu, który przywoła istoty do niego i uspokoi je zarazem.
Znalazł
Całe otoczenie zadrżało. Kamienie, piasek, trawy, drzewa i powietrze zamruczały jak rozbawiony kociak. Mruczały modulowanym głosem zadowolenia, radości i szczęścia.
Znalazł dobry głos.
Lubił głos kota.
Mała głowa stwora wpatrywała się w istoty szerokimi, czarnymi punktami.
Lubił głos innych istot

Kot rozbawiony szedł szybkim krokiem do potwora, gdy już był obok niego rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu innego kota. Ale nigdzie nie widział, a jego wzrok znowu wrócił na nieznajomego.
-Nie mów mi, że to ty przez chwilą mruczałeś. Nie wyglądasz jak kot, toż to jest... obraz dla tak pięknych istot jak ja!
Powiedział ostatnie słowa dumnie i, pff co jak co ale siebie obrażać nie będzie. Tak szkaradna bestia nie może wydawać tak pięknego mruczenia. Nigdy, przenigdy! Mitsuko mimo wszystko stanęła kawałek dalej, dłonie opadła o biodra, nie po to, że było jej tak wygodniej lecz na wszelki wypadek by złapać kota za pomocą łańcucha i przyciągnąć go do siebie. Dziewczyna też słyszała mruczenie, dlatego też wielkie zdziwienie miała na sobie gdy tylko dowiedziała się, że to nie Nero.
-To w takim razie nie byłeś ty?
Spytała pokazując palcem na kota, po czym spojrzała na potwora. Był dziwny, wydawał się groźny lecz nic nie zrobił do tego mruczał. Mruczał spokojnie niczym zadowolony kot, to nie wyglądało jakby miał się zaraz na nich rzucić.
-A jak myślisz, że mruczę tak głośno.
Mrukną niezadowolony, po czym spojrzał znowu na potwora.
-Hej wielki kim jesteś albo czym, powiedz mi co.
Powiedział w tym samym czasie przeszedł na około niego po czym usiadł na przeciw. Oczywiście cały czas suszył swoje wielkie żółte zęby, pff jakby miał po co. "I w końcu wyjdzie tak, że będę musiała go ratować. Jak zawsze." Pomyślała białowłosa patrząc co wyprawia to małe wredne.

Głos, który wydał był dobry.
Był podobny do mruczenia a mimo to nie podeszli bliżej. Nie rozumiał. Może wydał zły głos?
Popatrzył na małą istotę z rękoma na biodrach.
Nie chciał jej wystraszyć, więc nie ruszył się z miejsca. Nagle zwrócił uwagę na istotę, która chodziła bez głosu. Nie umiał jej nazwać. Nie pamiętał też słów.
Głos istotki też był dobry
- "A jak myślisz" – stwierdziły trawy, woda, piasek, kamienie i wiatr głosem Tego Co Chodzi Bez Głosu- "A jak myślisz"
Patrzył na siedzącą istotkę
- "Powiedz mi "– ponownie powiedziała okolica głosem siedzacej istotki
Głos dobiegał zewsząd.
Odwrócił głowę i popatrzył na dziewczynę. Chciał coś powiedzieć, ale nie znał słowa.
Wpatrywał się w nią.

Kot zmrużył lekko oczy i o dziwo zakrył swoje żółte zębiska. Następnie podszedł jeszcze bliżej tak, że przednimi łapami opierał się o potwora a na tylnych stał.
-Ty. nie dość, że mruczysz to do tego mnie przedrzeźniasz.
Powiedział niezadowolony, ciągle wpatrując się w potwora, a raczej w jego dziwne oczy. Po chwili dołączyła do nich dziewczyna, stanęła za kotem jednak nie kucała wolała stać. Czy mniej się bała? Możliwe.
-Bardziej mi się wydaje, że on powtarza po tobie słowa niż Cię przedrzeźnia.
Stwierdziła jedynie, głos dziewczyny był nieco dziecinny oraz miły, nie łatwo było poznać ile ma lat zaś głos kota był niski z lekką chrypką.
-Milcz! No przynajmniej przylazłaś, a nie stałaś jak ta pinda na środku plaży. Zresztą nadal pewnie stoisz. Co?
Warknął kot, cały czas patrząc się na potwora. Jego wzrok nie był miły, raczej zły jakby gniewał się na nieznajomego. Mitsuko westchnęła głośno, po czym złapał kota za sierść nie zwracając uwagi na to co ma do powiedzenia kocur, rzuciła nim kawałek dalej. I tak upadnie na cztery łapy jak to koty i tak też się stało.
-Przepraszam za niego, brak mu kultury.
Powiedziała uprzejmie zaś na jej bladej twarzytce malował się lekki uśmiech, nie na długo bo już po chwili widziało się jak kocur wskakuje na plecy dziewczyny.
-Rzucasz mną, nie jestem zabawką by mną rzucać! Ty stara łajzo, cholero jedna!
Krzyczał w niebo głosy wprost do prawego ucha dziewczyny, ta zaś wykrzywiła twarz przez wrzask jaki usłyszała po czym uśmiechnęła się.
-Bo upadnę na plecy.
Powiedziała zadowolona kocur wiedząc czego się po niej można spodziewać grzecznie zszedł z pleców dziewczyny, oczywiście ubrania podarł zaś z ran poleciało nieco krwi. I kto tu jest okrutny no kto?

Lubił głos dziewczyny
Był jak woda i wiatr. Jak szum traw i śpiew ptaków. Był łagodny.
Nie lubił głosu Tego Co Chodzi Bez Głosu
Był niemiły i wrogi. Był zły.
Wyprostował rękę i wskazał na czterołapą istotkę
- „Milcz! Ty stara łajzo, cholero jedna!” – ryknęła okolica głosem istotki – „Rzucać… jak …zabawką … co ?”
Wskazał palcem wielkiej łapy na istotkę a następnie na jezioro.
Popatrzył na dziewczynę
- "Przepraszam"– powiedziały okoliczne trawy, drzewa, piach, wiatr i kamienie smutno i żałośnie –"Przepraszam "
Wskazał na krwawiące ślady i narysował na piasku smutną buzię.
Poznał drugie prawo.
„Piach mógł być narzędziem komunikacji”

Kocie aż sierść stanęła gdy usłyszał krzyk dziewczyny, dochodzący z wszystkich okolić. Mitsuko zaśmiała się na widok kocura, po czym odwróciła się uśmiechnięta do potwora. Ładnie mu dogadał, z czego była bardzo zadowolona, zaś kocur na jakiś czas się zamknął.
-Łaaaał do było dobre, powiedź mi jak się nazywasz? I dlaczego powtarzasz nasze słowa?
Spytała mając nadzieję, że dostanie odpowiedź. Kot który przez chwilę jeszcze stał ogłupiony spojrzał na jezioro, aż go ciarki przeszły na samą myśl o wodzie. O nie nie da się wrzucić, dlatego też usiadł tam gdzie bezpiecznie, czyli za białowłosą.
-Przepraszam? Oj tam to nie przez Ciebie i nie smutaj się.
Powiedziała miło, po czym usiadła na piasku i wzięła swojego kocura na kolana. Oczywiście jako, że nieco było jeszcze na niego zła wzięła go za sierść, a nich go zaboli.
-co się mówi?
Powiedziała do Nero dość groźnie.
-Przepraszam? Choć wiedź, że nie pokazałem jeszcze pazurów, no chyba, że mnie wrzucisz do wody. Wtedy będzie już z tobą kiepsko.
Z początku "przepraszam" zostało wypowiedziane niewinnie, ale kolejne słowa mówione były cicho i sycząco. Mits nie siedziała tak bezczynnie i pociągnęła lekko kocura za uszy.

Obserwował sytuację.
Nie podobał mu się kot. Był zły, ale przeprosił
- „Nie smutaj się” – powiedziała okolica a on dotknął głowy kota paluchem.
Był miękki i miły.
Dotknął go delikatnie, nie chciał żeby kot płakał tak jak piasek.
Skupił całą swoją wolę.
Starał się udzielić odpowiedzi na pytanie.
Myśli napływały wolno. Powoli wlokąc się słowo za słowem. Tak dawno się nie odzywał swoim głosem.
- Jestem … szmer strumyka … śpiew ptaków … - powiedziała istota delikatnym, smutnym, basowym głosem, który dobywał się z jej wnętrza
Nie pamiętał słów.
Jego dłoń nakreśliła na piachu znak zapytania i smutną buzię.
- „Powiedz mi jak się nazywasz?” – przemówił słowami dziewczyny ale własnym głosem
Patrzył na nią i czekał.

Kot z początku skulił się jakby chciał uciec, ale w końcu każdy by się skulił na widok tak wielkiej łapy, w kocu dał się pogłaskać i jak widać nic mu się nie stało. Smutać, akurat Nero to ostatnia osoba który by była smutna, z powodu, że kogoś obraził.
Za wiele to nie powiedział o sobie, ale cóż lepsze niż nic, prawda?
-A coś więcej, nie wiem? Jesteś Śniącycm, koszmarem, opętanym czy istotą zamieszkującą świat snów lub koszmarów?
Zadała z ciekawością w głosie Mits, po czym pogłaskała swojego kota po łebku. Nero zawsze mówił,. że tego nie lubi, ale ona wiedziała swoje. I dobrze wiedziała.
-Z nim to można się pobawić w zgaduj zgadulę, takimi zagadkami gada.
Dopowiedział w końcu coś od siebie kocur, po czym spojrzał na piasek, Nero ciągle się zastanawiał czemu to on jest smutny z jakiej racji? Dość dziwny stwór trza przyznać.
-Ja jestem Mitsuko, a to mój kot Nero.
Powiedziała uśmiechnięta dziewczyna, a może tak jej się uda by nieznajomy przestał się smucić i ciągle rysować właśnie smutne minki na piasku.

- Mitsuko- powiedziała okolica głosem dziewczyny
To był ładny głos
Lubił ten głos
- Nero – powiedziały okoliczne obiekty głosem kota
To był ładny głos
Lubił ten głos
Skupił się. Starał się przypomnieć sobie jak wydawać głos.
- Jestem …śniącym … a raczej … tym, …co … zostało – powiedział stwór – Nie … pamiętam …mowy…dawno …nie mówiłem.
Istota położyła obie ręce na ziemi i spojrzała na jezioro
- Imienia swojego … nie pamiętam … nie mam go…chyba
Rwał każde zdanie na pojedyncze słowa. Nie umiał w tej chwili inaczej.
Spojrzał na dziewczynę i jej kota ciemnymi punktami oczu.
- Amicus optima vitae possesio- powiedział smutno, głosem „potwora” wiatr wiejący od strony jeziora
Powiedział normalnym, pełnym zdaniem.

Dziewczyna wraz z kotem słuchali tego co miał do powiedzenia potworek i w tym samym czasie przekręcili łepki prawo jakby nie rozumieli co mówi do nich stwór. Widać, że od zawsze się znają, w każdym razie wyglądali teraz prze zabawnie.
-Jak to coś co po nim pozostało?
Zapytała dziewczyna, w między czasie ustawiając (boże jak to brzmi.. ale nie miałam jakiego słowa dać.) głowę tak jak powinna. Po tych słowach spojrzała na kota, wiedząc, że zaraz coś mądrego palnie.
-Może to zlepek różnych śniących którzy umarli tutaj.
Powiedział kot uważnie przyglądając się Śniącemu, to by miało sens, bo jakby tak dodać od każdego jakąś mała cechę np. wyglądu, to coś takiego mogło się stworzyć. Ach to rozumowanie kota, choć on do najpiękniejszych też nie należał, nie jeden już powiedział, że wygląda jak koszmar czy opętany. Ale mniejsza.
-Jak to nie mówiłeś, jak to nie pamiętasz imienia...
Zaczęła Mits po czym już nie miała więcej pytań, choć nie z wielką chęcią zapytała się o to co własnie potwór powiedział. Co jak co ale ona miała tylko 17 lat i nie znała prze dziwnych języków.
-Sary co ty przed chwilą powiedziałeś, co jak co ale mów do na po polsku.
Stwierdził kot lekko podnosząc głos, z tego wszystkiego aż stanął na kolanach dziewczyny, zamachał swym chudym ogonem przy okazji przejeżdżając pięknie po twarzy Mits. Blondyna jedynie przycisnęła jego tyłek by siedział w miejscu, a nie wiercił się i kręcił.

Stwór przyglądał się uważnie Mitsuko i Nero.
Myśli powoli nabierały klarowności.
Przypominał sobie jak się mówi.
- Powiedz mi mała Mitsuko, widziałaś kiedyś takiego śniącego jak ja? – zapytała spokojnym, zgaszonym głosem – Czy normalny śniący tak wygląda ?
Mówił powoli, ale pełnymi zdaniami. Przypominał sobie jak mówić.
- Zapewne mam w sobie coś z umarłych, mam w sobie ich żal, ich strach ich ból, mam w sobie … taki ogromny ciężar, którego nie da się zdjąć.
Tu zamilkł na chwilę jak gdyby myśli sprawiały mu ból
-Nie pamiętam mojego imienia. Nie pamiętam, jakim głosem było, ale wiem, że moim imieniem jest głos wiatru wiejącego pomiędzy drzewami, szum trawy, szemranie strumyka, huk gromu, pękanie kości, śpiew ptaków i Twoje imię … Mitsuko. Takie jest moje imię.
Popatrzył w błękitne niebo. I chłonął dźwięk okolicy.
Siedział tak dłuższą chwilę aż w końcu przemówił.
- Powiedziałem, maleńki Nero, że przyjaciel, to największy skarb w życiu.
Spojrzał na dziewczynę. Na jej włosy powiewające na wietrze.
Wyciągnął ku nim palec.
- Mogę? – zapytał cicho – mogę ich dotknąć?

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko przymykając lekko oczy, kot zaś wyszczerzył się jak głupi po czym wskoczył na kolana potwora. Jego uśmiech był nieco chytry ale on po prostu już się tak uśmiechał.
-Wiedź, że nasza dwójka widziała wiele Śniących. Np ja, kto by powiedział, że jestem kotem śniącej? Pewnie mało osób.
Powiedział rozbawiony, czemu ich to tak śmieszyło? Z racji tego, iż nigdy nie rozumieli, czemu i z jakiej racji śniący mają był piękni zaś opętani tymi brzydkimi? Kot czuł się jak u ciebie, chodził sobie po nodze potwora poszukując wygodnego miejsca by się położyć.
-Głosem, czemu głosem? A to może sobie teraz wymyślisz?
Stwierdziła dziewczyna, trochę ją to dziwiło czemu cały czas mówi głosem, głos itp. Oraz gdy mówi to jego głos dochodzi z każdej strony z każdej rzeczy. To było dziwne ale za razem interesujące.
-Yyyy tak.
Mruknęła nico cicho i lekko zdziwiona, bo dla niej jej białe włosy były najzwyklejsze jaki mogły być. Ale co jej tam, miała tylko nadzieję, że nie wyrwie jej połowy kłaków. Nero na słowa potwora o przyjacielu fuknął coś cicho, po czym położył łepek na swoich łapkach.

- Dziękuję – powiedział i dotknął włosów
Były jak pajęcza przędza. Takie delikatne i tak pięknie szumiały na wietrze.
Lubił głos włosów
- Piękne – powiedział cicho zabierając palec – kiedyś chyba też miałem włosy
Zamyślił się chwilę nad odpowiedzią na pytani, które postawiła mu Mitsuko
- Widzisz, mała Mitsuko, każda część świata snów i koszmarów mówi innym głosem – wytłumaczył spokojnie – czasami krzyczy tak jak wodospad, innym razem zawodzi jak wiatr a jeszcze innym śpiewa pięknie jak ptaki. Każda istota ma własny głos a ja jestem głosem wielu. Mogę śpiewać pieśń ptaków, podzielać smutek wyjącego wiatru, bawić się w szumie traw i krzyczeć jak spadające głazy. Moje imię wiązało się z głosem wszystkiego, co słychać i czego nie słychać. Nie pamiętam go, ale sobie przypomnę.
Popatrzył na kota, który chodził po jego nodze.
- Zamierzam wyruszyć do krainy koszmarów czy wybierzecie się ze mną?
Wziął kota z rękę i posadził sobie na ramieniu
- Tu będzie Ci wygodniej – powiedział wiatr wiejący od jeziora

Dziewczynę zastanawiało jak wyglądał kiedyś i w sumie jak wygląda w realu, bo na pewno nie tak. Zastanawiało ją też czemu właśnie tak wygląda, rzadko kiedy zdarzało się, że ludzie zmieniali swój wygląd, chyba, że koszmar ich opętał. Cóż dziwne, ale mniejsza.
-Czemu chcesz tam iść?
Spytała dziewczyna zerkając co robi Nero, uch co za wygodnicki kot. No na pewno tego nie ma po Mits, a raczej ona sobie tak wmawiała. Kot słysząc gdzie chce wyruszyć znajomy aż podskoczył na jego ramieniu.
-Koleś to kiedy idziemy co? Ale będzie zabawa.
Zaśmiał się głośno jak hiena, widać było, że uwielbiał tak chodzić. Tylko czemu? Może ten jego wygląd nie był od taki dziwnym zbiegiem okoliczności.
-Kocie, jeszcze będę musiała Cię bronić. zresztą jak zawsze gdy tam idziemy, debilu.
Mruknęła niezadowolona i właśnie dlatego białowłosa nie lubiła tam z nim chodzić. Zawsze musiał przyciągać na siebie zbyt wielką uwagę. Debil.

- Chcę znaleźć tego, który odpowiedzialny jest za mój obecny wygląd i zniszczyć go tak jak on zniszczył mnie – zaryczała ziemia pod nogami i woda w jeziorze – ale moim głównym celem jest ratowanie tych co przegrali walkę z koszmarem i zniszczenie świata koszmarów.
Powstał z kolorowego piasku. Teraz dopiero widać było jaki jest wielki.
- To co idziemy ? – powiedziały trawy i ziemia prawie wesoło – Pozwolisz, że ułatwię Ci wędrówkę mała Mitsuko?
Powiedziawszy to wziął dziewczynę delikatnie w garść i posadził na ramieniu koło kota ale z daleka od kolców.
- Gdzie wędrujemy ? Jakieś propozycje ?

Dziewczyna słuchała go, widziała, że kot jest w niebo wzięty ona nie za bardzo, ale cóż. Zrobi to już dla tego pchlarza, niech mu będzie. Cholera jasna!
-Gdzieś gdzie będzie ciekawie.
Powiedział zadowolony kot, układając się wygodnie, po czym spojrzał na Mits która jak widać nie wiedziała co zrobić. Zawsze go to bawiło, nie wiedzieć czemu. Cóż białowłosa nie za specjalnie dobrze się czuła siedząc komuś na ramieniu, ale może kwestia przyzwyczajenia?
-Nero jak powiem, że masz się chować to masz się chować. Jasne?
Powiedziała głośno i wyraźnie by ten zrozumiał, po czym pochyliła się lekko tak by spojrzeć na bestię.
-Nie mam pojęcia gdzie możemy pójść, prowadź oke?
Dodała po chwili a jej usta wykrzywiły się w lekki grymas który był uśmiechem. Po chwili cała trójka gdzieś zniknęła.

[z/t 2x]