Huśtawki.

Każde drzewo ma z swoich gałęzi zrobioną huśtawkę, a raczej nazwa tak się przyjęła. Wielkość huśtawki zależy od wielkości drzew. A każdym razie wspaniałe miejsce gdzie dzieciaki pod swoją postaci mogą się pobawić.

Miśka przeszła przez łąkę cudów, po chwili zagłębiając się w dziwacznym lesie. Rozglądała się zaciekawiona bez żadnej obawy, jaka ją często nachodziła w zwykłych, ziemskich lasach. Po chwili w jednym z drzew zobaczyła dziwny kształt. Jakby... Huśtawkę? Ciekawe. Ominęła je i podeszła jeszcze kilka kroków, aby jej oczom ukazało się więcej podobnych roślin. Miśka rozejrzała się i po chwili wybrała najładniej wyglądającą, średniej wielkości huśtawkę i spojrzała do góry, gdzie słońce lekko przebłyskiwało przez gałęzie drzew.

/Ok, jak ktoś nie ma gdzie pisać, to zapraszam. Każdy jest mile widziany : )/

Samuel przemierzał Krainę Snów do której dostał się idąc za niczego nie podejrzewającą siostrą. Pozwolił jej iść w swoją stronę, a sam postanowił się rozejrzeć po miejscu, które wcześniej widział na oczy zaledwie raz. Szedł tak przez dziwaczny wielobarwny las do którego jego czarnobiała postać pasowała niczym pięść do nosa. Nagle jego oczom ukazałą się małą dziewczynka, nie widział jeszcze huśtawki w którą ona to się wpatrywała. Odruchowo stał się niewidzialny i stworzył iluzję swojej postaci, lecz kolorową i uśmiechniętą. Iluzoryczny Samuel podszedł do dziewczynki i zatrzymał się na dwa metry za nią nie robiąc absolutnie rzadnego hałasu.

Miśka nieświadoma pojawienia się mężczyzny podeszła do huśtawki i wskoczyła na nią. Odwracając się przy tym. Dopiero teraz zauważyła postać, która wcześniej za nią stała. Co tu dużo mówić, przestraszyła się tej osoby, co było normalną reakcją. Szczególnie, że wogóle nie słyszała, gdy się zbliżał. Jednak po chwili się uspokoiła i wywołała na twarzy lekko sztuczny uśmiech.
- Przestraszyłeś mnie - powiedziała zmieszana. Chłopak uśmiechał się do niej co wydawałoby się całkiem normalne. Ale Miśkę dręczyła jakieś obawy. Potrząsnęła głową. Nie! Znowu się jej coś wydaje! To przez czytanie tych wszystkich książek! Teraz wszędzie doszukuje się spisków!

Opętany zwący siebie Samuelem zrobił kilka kroków w stronę dziewczynki by widzieć ją, a co za tym idzie zobaczył także i huśtawkę. Oczywiście nadal pozostawał niewidoczny. Natomiast widząc teraz cały okoliczny teren mógł swobodnie sterować iluzją. Starał się by jego postać wyglądała jak najnaturalniej, zresztą nie musiał ego robić, własna kopia to jego ulubiona sztuczka, która można rzec ma w standardzie. Iluzoryczny Samuel podszedł do dziewczynki, lecz stanął w bezpiecznej odległości by jej nie płoszyć.
- Wybacz, że Cię przestraszyłem. - powiedział z nieznikającym uśmiechem na twarzy, oczywiście mowa o iluzji, lecz oryginał także się uśmiechał - Na imię mi Samuel. A Ciebie jak zwą? - zapytał dziewczynkę i lekko się skłonił. Nie wiedział jak podejść do dziecka, a nie miał ochoty jej straszyć, siostra dobrze go nakarmiła. Dawno nie miał kontaktu z dziećmi.

Miśka widząc uśmiech chłopaka znacznie się uspokoiła i całkowicie przestała zwracać uwagi na dziwne uczucie. Złapała sznurki, na których była zaczepiona huśtawka i nieznacznie zaczęła się bujać.
- Miło cię poznać, Samuel - powiedziała - Ja jestem Miśka.
Twarz dziewczynki była już całkowicie rozpromieniona, a także zaciekawiona nowym towarzyszem
- Usiądź obok - pokazała Samuelowi ręką huśtawkę wiszącą dosłownie metr od niej - I jak chcesz możemy o czymś porozmawiać, albo się pobawić. Chociaż - spojrzała na niego - Chyba jesteś zbyt dorosły na zabawy.

/Wyjeżdżam na jakieś 3-4 dni, nie wiem czy będę miała neta, tak jbc/

Samuel uśmiechnął się widząc jak dziewczynka proponuje jego iluzji spoczęcie na huśtawce. Jego kolorowy odpowiednik także się uśmiechnął. Co tu się dziwić? Nasycił się dzięki siostrze to teraz mógł odczuwać własne emocje, a przecież nie był nieczuły.
- Nie nie moja Droga. Ty usiądź, a ja Cię pohuśtam. - zaproponował z uprzejmym uśmiechem. Jeśli Miśka usiądzie na huśtawce Sam stworzy iluzję jakoby jego kolorowa kopia huśtałaby dziewczynkę odtwarzając pęd, lekkie chłostanie wiatru i zaburzając delikatnie błędnik, jak to bywa przy huśtaniu się. W rzeczywistości dziewczynka będzie po prostu siedzieć na huśtawce z nim rozmawiając, ale to chyba nie szkodzi, prawda? W końcu ona będzie myśleć że się buja. Oczywiście sam Samuel pozostawał niewidoczny.

Miśka ucieszyła się na tą propozycję. Co to za frajda z huśtawki, gdy siedzi się w miejscu? Tak robią tylko nastolatki. Zajmują je siedząc tylko i gadając. Jakby nie mogły tego robić na ławce.
- Dobra, tak też można - jej uśmiech nie przestawał być promienny. I czemu się tu dziwić? Nie wiedziała, że tak na prawdę zapoznaje się z iluzją, a prawdziwy Samuel stoi kilka metrów dalej. Chociaż... Pewnie nawet gdyby się dowiedziała, jej nastawienie do chłopaka nie zmieniłoby się. Takie było z niej wesołe dziecko.