Pagórek.

Od taki niewielki pagórek na której rosną owe kwiaty, jest jednak na tyle duży, że spokojnie można patrzeć kto gdzie idzie. Gdzieś z boku, są dwa stare pnie.

Dziewczyna weszła na pagórek i kucnęła na ziemi. Wzrokiem skierowana była w stronę Białej Twierdzy.
"Ciekawe czy ktoś w ogóle jeszcze tutaj chodzi... Ani żywej duszy. Być może kogoś spotkam, oby, oby." - pomyślała.
Gaja zaraz po tym aż podskoczyła z zaskoczenia. Pierwszy raz zależało jej na tym, żeby znalazła jakąśkolwiek osobę! Czarnowłosa potrząsnęła głową chcąc wyrzucić z głowy tą myśl. Wiedziała, że coś się w niej zmieniło. Nie tylko z wyglądu ale najwyraźniej stała się również... milsza?
Trudno ocenić. Dziewczyna westchnęła głośno i schowała głowę w dłoniach, rozmyślając co tu począć z sobą.


zt

Miśka skierowała się prosto na łąkę. Uwielbiała przebywa wśród roślin, na świeżym powietrzu. Zdjęła buty, odrzuciła je na bok i przeszła na boso przez łąkę kierując się na pagórek. Usiadła na jednym ze staruch pni, który był na tyle wysoki, że jej nogi zwisały kilkanaście centymetrów nad ziemią. Było tu spokojnie. Na tyle spokojnie, że można było poczytać bez krzyków ani rodziców, ani znajomych z klasy. Miśka wyciągnęła dosyć gruby tom i utworzyła w miejscu oznaczonym kolorową zakładką. Zagłębiła się w lekturze.

Czy pojawienie się drugiej dziewczynki było szczęściem, czy pechem - nieważne. Ważne było to, że teraz biegła tu co sił w nogach i krzyczała do Miśki. Dziewczynka ześlizgnęła się z pnia i zaczęła iść w stronę różowo włosej.
- Coś się stało? - spytała tej drugiej widząc jej wyraz twarzy. Oby to było coś ważnego, bo w jej książce właśnie zaczęła się straszna wojna i Miśka była ciekawa co będzie dalej.
- Może lepiej usiądź, bo wyglądasz na zmęczoną po tym biegu - uśmiechnęła się i z powrotem usiadła na pieńku robiąc przy tym ruch ręką zachęcający dziewczynkę, aby zrobiła to samo.

Miśka podeszła do dziewczynki.
- Tak, jestem śniącą, ale nie rozumiem ani słowa z tego, co powiedziałaś - powiedziała zdumiona. Kim był ten "pan Lunatyk"? Czym jest Świat Koszmarów łatwo było się domyślić, a przynajmniej wyobrazić go sobie w przybliżeniu, ale i tak z wiadomości dotarło do niej tylko to, że dzieje się coś niedobrego, i że może postarać się coś z tym zrobić. A przy tym poczuć się jak bohaterka prawdziwej książki.
- Co mogę zrobić, żeby ci pomóc? - zapytała nie czekając na głębsze wytłumaczenie wiadomości. Bo czy to było tak na prawdę ważne?

Dziewczynka zamrugała kilka razy, po czym zamyśliła się. Jakby tu... jak mogła pomóc, w sumie trzeba przyznać, że rozmówczyni młoda była, nie ma co, dlatego też Alicja nieco bała się dać wszystkiego dziewczynie.
-O!
Krzyknęła nagle zadowolona swojego pomysłu jak nigdy.
-Mogłabyś powiedzieć to innym śniącym nieco starszym, może oni by coś z tym zrobili.
Stwierdziła zadowolona szczerząc się od ucha do ucha, a następnie poprawiła swoje różowe kudły.

(Przepraszam, że tak marnie ;x)

Na twarzy Miśki zawitało zawiedzenie. I tyle? Ma się znów zwracać z prośbą o pomoc do kogoś dorosłego? jednak nie będzie się teraz o to kłócić.
- Nie znam tu nikogo dorosłego, ale jak jakiegoś spotkam, to obiecuję mu o tym powiedzieć - wymusiła na twarzy mały uśmiech. Jednak po chwili grymas zastąpiło zastanowienie.
- A tak właściwie co mam im powiedzieć? Nawet nie do końca zrozumiałam, kiedy ty mi o tym mówiłaś. Jeszcze coś pomieszam - zaczęła mówić szybko, jakby nie chciała zapomnieć tego, co miała zamiar powiedzieć - Mogłabyś wytłumaczyć mi to zdarzenie bardziej szczegółowo? Wiesz, ja się nie bardzo znam na snach i tym, co jest w nich.

(Spoko, moje też nie są pierwszej klasy ^^')

Czyli ten cały Pan Lunatyk przepowiada przyszłość? Jest w czymś w stylu wróżbity? Albo czarnoksiężnika? To nie było ważne. Ze śmiechu Alicji można było wywnioskować, że każdy zna Pana Lunatyka i nikt nie powinien oczekiwać od biednej Miśki tłumaczenia kim jest, skąd się wziął, ani nic w tym rodzaju.
- Dobra, jak tylko kogoś spotkam to mu przekażę - powiedziała Miśka

(Na serio sorry, że tak krótko, ale trzeci raz zabieram się za tego posta i nie mogę nic więcej napisać :/)

Widząc entuzjazm na twarzy dziewczynki Miśka również się uśmiechnęła. Nawet lubiła pomagać innym, o ile nie było to strasznie męczące. A chyba przekazanie kilku osobą dwóch zdań jest raczej energooszczędne. No i różowowłosa trafiła akurat na moment, kiedy miała dobry humor, bo gdyby czuła się źle, z tą pomocą nie byłoby tak łatwo.
- Jestem Miśka - przedstawiła się. Właściwie, gdy kogoś poznawała nie podawała swojego prawdziwego imienia. Nie to, że o nie lubiła. Było po prostu takie... Zwykłe. Alicji było dziesięć tysięcy, a a Miśka jest jedyna w swoim rodzaju, wyjątkowa.
- Mieszkasz tu? - zapytała po chwili - W sensie, czy w Krainie Snów?

Owszem była nowa. Ale przecież praktycznie każdy, kto się tu znalazł był tu kiedyś po raz pierwszy, czyż nie?
- Tak, jestem tu drugi raz - powiedziała, jednak po chwili dodała - Pierwszy raz byłam tu kilka minut, potem się obudziłam. Chciałam zabrać też swoją przyjaciółkę ze sobą, ale ona mi nie uwierzyła, że istnieje świat snów - W jej tonie głosu można było usłyszeć coś jakby... Zmartwienie? Jednak po chwili dziewczyna znów się uśmiechnęła.
- A powiesz mi jeszcze, co jest tu ciekawego? Co powinnam jako pierwsze zobaczyć?

Alicja posmutniała słysząc, że jej przyjaciółka nie chciała się tutaj zjawić. Przecież świat snów jest taki oczywisty! Może dlatego, że od zawsze tutaj mieszkała.
-Szkoda, że nie przyszła, ale ty będziesz tu przychodzić prawda?
Spytała zadowolona jak zawsze, jak gdyby nigdy nic, wcześniej się nie smuciła. Dziwna dziewczynka.
-wiesz, że te kwiaty można jeść?
Dodała po chwili, po czym wzięła jednego kwiatka i jeść zaczęła, hm nawet trafiła na słodki. To dobrze.
-nie mogę Ci powiedzieć, każdy kto tutaj przyszedł z śniących, kiedyś musiał poznać tutejsze miejsca sam, dlatego ni mogę Cię faworyzować.
Dodała spokojnie cały czas zajadając się kwiatkiem. Prawda była zupełnie inna, dziewczynka po prostu miała karę i niedługo będzie musiała iść z powrotem do domu.

Faktycznie, jak się już było w świecie snów wydawało się, że nie wierzenie w niego jest czym dziwnym, wręcz chorym. Jednak sama Miśka pierwszy raz wkładając lusterko pod poduszkę nie do końca w to wierzyła, ale ani słowa Alicji! Przecież mogłaby ją wyśmiać.
- Tak, będę się strać - odpowiedziała nie do końca jeszcze wyrwana ze swoich myśli. A wyrwała ją z nich całkowicie kolejna informacja. Jadalne kwiaty? To już coś! Miśka zerwała jeden i odgryzła kawałek.
- Fuj! gorzkie! - powiedziała wypluwając pogryzione płatki. Najwyraźniej dziewczynka nie miała tyle szczęścia do tych roślin co Alicja.
Słysząc, że nie uzyska pomocy od Alicji pokiwała tylko głową otrzepując ręce po kwiatku.
- Ok, w takim razie zaraz się przejdę i zobaczę co jest gdzie - powiedziała.

Alicja zjadła całego kwiatka, był akurat słodki, więc zjadła szybciutko. Po chwili znalazła dwa te same kwiaty, jeden podała dziewczynce.
-A no niektóre są gorzkie, niektóre kwaśne inne słodkie a jeszcze inne w różnych smakach!
Powiedziała radośnie dziewczynka, wcinając kolejnego kwiatka. Był dobry to fakt. Różowłosa ucieszyła się, że Miśka będzie zjawiać się tu częściej, w sumie już dawno nie widziała tu dzieci, wiec strasznie się cieszyła, ze ktoś w mniej więcej w jej wieku lub nieco starszy tutaj będzie. Robiło się późno, a trudno! Najwyżej wujek znowu się wścieknie.
-Tak przejdź się, a nie będziesz zawiedziona.
Dodała radośnie Alicja, powoli ciaćkając płatek kwiatka.

Miśka wzięła kwiatka od Alicji i z nieco większą ostrożnością niż poprzednim razem ugryzła kawałek. Faktycznie, był o wiele smaczniejszy niż poprzedni, smaczniejszy nawet od czekolady!
- Dużo jest tu innych dzieci? - zapytała Miśka pomiędzy kęsami kwiatka. Fajnie byłoby się z kimś pobawić, albo odkrywać nowe, wspaniałe rzeczy w świecie snów.
- A może jest tu więcej dorosłych? - ta perspektywa nie była tak wesoła. Dorośli są zwykle smutni, zapracowani i nie zauważają tych wspaniałych rzeczy, które dzieją się dookoła.
Miśka dokończyła jedzenie rośliny i uśmiechnęła się do Alicji.

Alija dalej przeżuwała powoli kwiatka, niczym krowa na pastwisku żując trawę. Przez chwilę wyglądała jakby nie słuchała dziewczyny, ale to, że patrzyła się gdzie indziej nie znaczy, że nie słucha.
-Niestety ostatnio spotykam tu głównie nastolatków.
Powiedziała niezbyt zadowolona, bo i jej się to nie podobało. Tak samo jak Miśka nie miała się z kim bawić, zaginięcie króla także nie ułatwiało zabawy. Było tak jakoś nudno, ludzi coraz mniej, mniej dzieci więcej nastolatków którzy próbują odnaleźć króla lub po prostu uciec w inny świat gdzie mogą zając się samymi sobą. Bo w końcu to sen, prawda? Tutaj nie ma konsekwencji, ale czy aby na pewno?

Miśka tylko pokiwała głową słysząc, że raczej brakuje tu dzieci. A przecież właśnie po to tu przyszła! Nie po to, żeby znowu być krytykowaną, pouczaną, czy poniżaną przez nastolatki, które myślą, ze są pępkiem świata, ale żeby pobawić się, pobiegać lub pożartować z innymi dziećmi! A kraina snów z tym właśnie się jej kojarzyła.
- A ile właściwie można tu siedzieć? Tyle ile się śni? - To pytanie wpadło Miśce do głowy dokładnie w tym momencie. Nie do końca rozumiała, jak tu płynie czas. Tak samo, jak normalnie, wolniej, szybciej?

Czas mijał, Alicja wiedziała, że im później przyjdzie do domu tym będzie gorzej. A lepiej już się wujkowi nie narażać.
-Nie wiem, różnie to bywa.
Odpowiedziała dziewczynka, cóż bywali i tacy co spali cały czas i byli podłączeni do kroplówki, tacy w sumie dziwacy. Ale na świecie jak wiadomo nie było normalnych ludzi, no dobra może byli teoretycznie normalni. Ale każdy coś z głową miał, prawda?
-Przepraszam ja już będę uciekać, już czuje jak wujek się na mnie drze.
Powiedziała niezadowolona, po czym ruszyła żwawym krokiem w swoją stronę. W między czasie pomachała dziewczynce na do widzenia. Trzeba przyznać, że ucieszyła się, że spotkała w końcu dziecko w krainie snów.

[z/t Alicja]

"Różnie to bywa". Ta informacja nie rozjaśniła Miśce tematu długości snów. Jednak dziewczynka nie miała zbyt dużo czasu na rozmyślanie o tym, bowiem Alicja powiedziała coś o wujku i odeszła od Miśki, która jeszcze zdążyła jej odmachać. Normalnie może i by próbowała ją zatrzymać, ale była zbyt ciekawa tutejszego świata, aby tracić czas na przekonywanie Alicji do zostania jeszcze chwilkę. Schowała książkę do kieszeni (Co nie powinno nikogo dziwić, przecież to kraina snów. Tutaj ksiązka była na tyle mała, że mieściła się praktycznie wszędzie, ale nie zmieniało to faktu, że wygodnie się ją czytało) i poszła w przypadkowym kierunku.


z/t