Brama

Ogromne wrota z twardymi jak skała drzwiami i wytrzymałymi kratami. Podczas ataku wszystko było zamykane na trzy spusty. Brama posiada także most zwodzony dzięki któremu można przejść przez fosę. Tą część budynku mija każdy Śniący by móc opuścić Twierdzę.

Dziewczyna stanęła przed bramą. Rozejrzała się. Dokładnie tak jak było za pierwszym razem. Nic się nie zmieniło, przynajmniej nic widocznego.
- Żeby tylko nic mnie tam w środku nie zaskoczyło... - odparła sama do siebie, chociaż wierzyła że nie zapomni wkroczenia do Białej Twierdzy do końca życia. Raz grozi śmierć, trzeba iść. Gaja stawiała niepewnie kroki, rozglądając się kątem oka. Wolała mieć się na baczności, nic nie było pewne. W końcu przeszła przez bramę, czując się jakby ktoś na nią patrzył. Może to tylko się jej zdaje?
Na wszelki wypadek odpięła od opaski swój czarny kwiat i ścisnęła go mocno ręką. Przy nim czuła się bardzo bezpieczna i pewna.

z/t

Ogromne wrota zaskrzypiały. Kurz wzbił się w powietrze, niesiony podmuchem. W „drzwiach” do świata snów stanęła niepozorna postać, leniwie patrząca przed siebie. Zawsze nosiła podobny wyraz twarzy.
- Jestem. – Powiedziała, a jej głos echem odbił się od murów. Rozejrzała się spokojnie, a potem uśmiechnęła lekko. Jej zdaniem to właśnie tu zaczynało się prawdziwe, sielskie życie. Ostatniego dnia wdała się w nieprzyjemną bójkę, która zakończyła się karną pracą domową. Zniesmaczona dziewczyna przesiedziała cały dzień w domu, pochylona nad zeszytami oraz obszernymi książkami. Miała chwilowo dość wszystkiego, co wiązało się z egzystencją w świecie realnym. Westchnęła krótko, a następnie przeciągnęła się.
- Czas ruszać. – Podsumowała, przystępując parę kroków na przód. Kurz zdążył ponownie osiąść na zamkowej podłodze. Franky z mieszanymi uczuciami pokonała korytarz, by zaraz zniknąć.



<zt>

Dziewczyna znalazła drogę do bramy. Stanęła przed nią i popatrzyła. Zaraz opuści swój ukochany świat, ponownie budząc się w nudnej mieścinie. Westchnęła ponuro, a jej różowe loki zatrzepotały. Sięgnęła ręką, jednak „drzwi” same się przed nią otworzyły. Weszła w nie, wykonała odpowiednie gesty i zniknęła. Towarzyszył temu głuchy świst.

<zt>


Brama ponownie zatrzeszczała. Z jej wnętrza wyszła różowowłosa postać, której twarz wyrażała głębokie znudzenie, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Omiotła wzrokiem pomieszczenie, a potem puściła się biegiem przed siebie. Była kapitanem, dlatego by godnie reprezentować swoje wysokie stanowisko, musiała zachować punktualność. Zniknęła w ciemności kolejnego korytarza.

<zt>