Sonea "Mimi" Commemoratio

Imię:
Sonea
Nazwisko:
Commemoratio
Wiek:
17
Zawód:
Brak
Kim jesteś:
Śniący
Moc lub broń:

Różane perfumy
Sonea posiada mały flakonik perfum o różanym zapachu. Otóż nie takich zwykłych perfum. Perfumy te potrafią leczyć rany. Jedno psiknięcie leczy małe rany (przez jedną turę). Większe rany,typu dźgnięcie nożem , mieczem trwa 4 tury. Im większa jest rana, tym więcej perfum trzeba użyć. Do tego perfumy same się odnawiają - cały flakonik przez 8 tur.

Ryakudatsu neko
Na nasz język jest to 'Drapieżny kotek'. Sonea kiedy chce może sprawić by jej paznokcie urosły do rozmiaru sztyletów. Do tego są one bardzo wytrzymałe i ostre. Mimo wszystko jak wszystkie bronie - gdyż, można to uznać za swego rodzaju broń - można je zniszczyć. Kiedy je połamie one odrastają.

Umiejętności:
Sonea ma bardzo wprawną rękę - doskonale rysuje. Szczególnie portrety. Nawiasem mówiąc jest to jej pasja. Doskonale potrafi słuchać innych ludzi, jednakże rzadko kiedy wykorzystuje tą umiejętność. Dziewczyna potrafi również jeździć konno i... grać na skrzypach. Jest wszechstronnie uzdolniona, i lubi to co robi, więc w gruncie rzeczy wszystko czego się uczyła było czystą przyjemnością. Na koniec dodam, iż ma doskonałą pamięć.

W Świecie Snów Sonea posiada niektóre kocie cechy. Jest bardzo zwinna, szybka i ma doskonały słuch. Jako 'kocica' porusza się również z wdziękiem i gracją.
Wygląd:
Wyobraźcie sobie dziewczynę o długich, lśniących, czarnych włosach. Idealnie proste i delikatne. Do tego piękne, zielone i duże oczy wpatrzone w świat, jakby nigdy nie widziały nic piękniejszego. Mimo radosnego spojrzenia, dziewczyna jest blada i kryje się przed słońcem. Dość wysoka, szczupła i niczym się nie wyróżniająca - do czasu.

Kiedy wkracza w świat swych snów, fantazji, kiedy znajduje się w odrębnym świecie wygląda zupełnie inaczej. Być może to nie wielka zmiana, jednak dodaje jej uroku i wdzięku. Mówa tu o parze ślicznych kocich uszu, w tym samym kolorze co włosy, oraz długim kocim ogonie. Na jednym uchu, dokładnie tym prawym, ma małą białą plamkę.

Sonea zazwyczaj ubiera się na czarno, biało i zielono. Stałym elementem jej garderoby są jeansy - rurki, trampki, biały podkoszulek i kamizelka, choć czasem zdarzy jej się nosić sukienki.

W świecie snów nosi również czarne rurki, biały podkoszulek, czarny, dość długi płaszcz i trampki.
Charakter:
Nikt dokładnie jej nie zna. Jest typem człowieka, który dostosowuje się do środowiska, więc ciężko tu mówić o jej prawdziwym 'ja'. Dla niektórych jest miła, sympatyczna i wciąż się uśmiecha. Pogodna i radosna. Czasem to tylko pozory, jest oschła i oziębła. A czasem po prostu milczy, czekając na dalszy ciąg wydarzeń.

Jej charakter w świecie snów się nie zmienia. Może ciut częściej okazuje się jej radosna strona. Stara się uśmiechać, ale udaje jej się to tylko w towarzystwie miłych osób.
Historia:
Siedemnaście lat temu na świat przyszła dziewczynka. Mała i drobna, płakała jak każdy zdrowy niemowlak. W pielęgniarkach wzbudzała zachwyt, wszystkie twierdziły, iż mała jet wyjątkowo uroczym dzieckiem. Wszyscy wpatrywali się w jej zielone oczy i z niecierpliwością czekali, aż podrośnie. Od samego początku było to pewne, że w przyszłości będzie piękną kobietą. No cóż, sprostała oczekiwaniom innych.

Skłamałabym pisząc,że Sonea była niegrzeczna. Jednakże grzeczna też nie była. Była raczej normalnym dzieckiem. Zdarzało jej się psocić, ale ogółem mówiąc była jedną z lepszych uczennic. Była ciekawa świata, uśmiechnięta, a z klasą miała nawet dobre kontakty. Nikt nigdy na nią nie narzekał, a ona sama czuła się inna. Coś było nie tak, a uśmiech był udawany. Jeszcze wtedy nie płakała, chyba nie było powodu. Lata mijały, a wymagania rosły. Rodzice wciąż zmuszali ją do nauki. Zapisywali ją na różne kursy. Dziewczynan nauczyła się grać na skrzypcach i jeździć konno. Tak naprawdę, to sprawiało jej wielką przyjemność, mimo wszystko poczucie, że nie robi tego dla siebie, tylko dla rodziców bardzo ją dołowało.

Jako dziesięciolatka pierwszy raz znalazła się w Krainie Snów. Był to czysty przypadek. Wieczorem przeglądałam się w lusterku. Potem była już tak zmęczona, iż wsunęła je pod poduszkę. Potem widziała piękne miejsce. Biała twierdza. Wszystko było tak cudownie białe. Dla niej to było niesamoiwte przeżycie, choć strasznie się wystraszyła. Dzięki pomocy jednego ze Śniących szybko jednak powróciła tam gdzie było jej miejsce.

Kiedy miała 15 lat coś w niej pękło. Już nie chciała słuchać o przyszłości jaką zaplanowali jej rodzice, miała dość słuchania, że wszystko robi źle. Zaczęła uciekać ze szkoły i zaszywać się w jakichś cichych miejscach. Chodziła przygnębiona, nikomu o niczym nie mówiła. Zostawiła swoich przyjaciół, tłumacząc, że to dla ich dobra. Twierdziła, że się zmieniła - miała racje. Ale czy odizolowanie się od tych, którzy znaczą dla nas bardzo dużo było dobrym pomysłem? Ciężko teraz stwierdzić.

Kolejny raz zasnęła, znów z zwierciadłem pod poduszką. Kolejny raz zobaczyła to piękne miejsce i zdała sobie sprawę, że ostatnim razem - 5 lat temu, to nie był sen. Łzy mimowolnie kapały po jej policzkach. Uciekła od ludzi, znów. Zaszywała się w lesie ze swym szkicownikiem i godzinami rysowała.

Minęły ledwie dwa lata. Dwa dość długie lata. Wiele się w jej życiu zmieniło, może zbyt wiele. Kto wie. Ale ona wie jedno. Miała wiele dni na przemyślenie wszystkiego. Sądziła, że wszystko co się działo w jej życiu było dla niej. Słońce jednak nie świeciło dla niej, deszcz nie padał dla niej. To ona była dla innych, jest tylko pionkiem. Tak to już w życiu bywa.

Zawód to uczennica, chyba, że dziewczyna rzuciła szkołę już mając lat 17.

Broń/moce: nie wymyśliłaś nic ;<, jeśli w czymś problem pisz na pw, lub najlepiej na gg (Mitsuko.)


Av zaraz zrobię ^ ^.