Imię: Isabell
Nazwisko: Hope
Wiek: 18
Zawód: Fotograf
Kim jesteś: Śniący
Moc lub broń:
Telekineza - przesuwanie w krainie snów małych przedmiotów w dowolnym kierunku.
Ołówek snów - ołówek z którym nigdy się nie rozstaje. Na kilka minut może przyjać inny kształt w krainie snów.
Umiejętności: Przesuwanie przedmiotów?
Wygląd: Drobna brunetka o fiołkowych oczach.
Charakter: Dobry Neutralny.
Historia:
Słowo „rodzina” była dla niej czymś nieznanym. Mieszkać samotnie w jednym z blokowisk było czymś normalnym. Jak się zaczęło to wszystko? Po prostu.
Rodzice jadąc z małym sześciomiesięcznym dzieckiem mieli wypadek. Niestety, po dwóch dniach ojciec jak i matka zeszli z tego świata. Dziecko nie mając żadnego opiekuna zostało odesłane do sierocińca. Tam wychowywała się jakby w odizolowaniu. Nikt nie chciał jej przygarnąć, pomimo starań Pani Wychowawczyni.
- Isabell ktoś przyjechał Ciebie zabrać. – oznajmiła starsza kobieta trzyletniej dziewczynce, o dużych fiołkowych oczach. Były one najbardziej widoczne pośród czarnych fal, które ozdabiały okrąglutką twarzyczkę. Skóra była jej różana. Bladziutka strasznie i jakby wyglądała na chorą, apatyczną. Dziewczynka bez słowa wstała i poszła za panią, którą znała od małego.
W pokoju obok, które wyglądało na bardziej odnowiony, bo tapety na ścianach jakby były zmieniane 8 lat wcześniej, a nie 16 jak w innych pokojach. Stara sofa jak i fotel oraz stolik przy starym kominku, wyglądały na tak samo zakurzone. Na fotelu siedziała ubrana dosyć poważnie starsza kobieta. Pomimo zmarszczek na twarzy wyglądała jakby została wyrzeźbiona w marmurze białym. Jej bystre fioletowawe oczy obserwowały małą dziewczynkę. Skinęła głową porozumiewawczo na kobietę, która ten sierociniec nieszczęsny prowadziła, że tak. To te małe dziecko.
- Idź Isabell się spakuj…
Powiedziała Pani popychając ją do drzwi. Mała w ostatnim momencie zobaczyła jak na twarzy nieznajomej pojawił się nikły uśmiech. Nie wiedziała kto to, ale już czuła sympatię jak i podziw do tej Pani…
Dwa dni później miała już własny pokój, musiała przestrzegać ostrych zasad. Miłego uśmiechu kobiety, która kazała do siebie mówić Juliet, nigdy więcej nie zobaczyła. Czasami jak już chodziła do szkoły usłyszała pochwałę.
Kiedy narodziła się pasja do fotografii? W momencie kiedy zaczęła przeglądać potajemnie rzeczy na strychu. Znalazła tam stary aparat, kilka albumów oraz poradniki. Juliet wiedziała o jej cichej pasji, bo kazała jej w wieku już 13 lat pomagać w sklepie fotograficznym. Tam też nauczyła się wywoływać stare filmy oraz kilku sztuczek fotografa. Musiała w czasie się wyrobić z szkołą i kursem, który starsza pani jej opłaciła. Tak ubiegło jej życie do 18 roku życia. Uzbierawszy trochę oszczędności podziękowała za wychowanie Pani Juliet i obiecała pisać.
Od kiedy pamięta zawsze fascynowała ją rzeczywistość, albo jej brak, jaka występowała w wyobraźni człowieka. Czasami jej się zdawało siedząc przed biurkiem i machając starym dobrym ołówkiem, że może go bez problemu go zmienić w coś innego. Zawsze marzyła o takiej możliwości. Zamiast ołówka na lekcji miałaby wtedy poduszkę… Lub aby podnieść korek od długopisu który spadł jakąś siłą. Jednak to nie było możliwe. Tylko czasami kiedy sen pamiętała to zdawało jej się, że przesuwa przedmioty na krótką odległość. Chociaż to i tak sprawiało to dużą przyjemność i satysfakcje.
Aktualnie dziewczyna pracuje w zakładzie fotograficznym, gdzie próbuje zarobić na własny aparat cyfrowy. Aktualnie posługuje się starą Dianą, która była z nią zawsze odkąd pamiętała. Chociaż chciała mieć coś innego. Ostatnio na święta dostała laptopa od Pani Juliet… Był to miły prezent. I przydatny…
Na co dzień spokojna osóbka, która boi się zagadać do innych. W jej zawodzie trochę to nie pasuje, ale co zrobić. Taka już jest.
Indeks 
