Imię: Blanche/Sieghard
Nazwisko: Leroy
Wiek: 16
Zawód: uczennica.
Kim jesteś: śniący.
Moc lub broń:
- czytanie w myślach ~ nie jest to moc, która pozwala mu dosłownie, słowo w słowo odczytywać cudze myśli – jest to raczej wyższa forma empatii. Sieghard wyczuwa emocje i intencje (dobre/złe) śniących i koszmarów dookoła niego. Silne emocje wywołują ból, a szczególnie duże ich natężenie może nawet doprowadzić go do czasowej utraty świadomości. Nie działa na zasadzie włącz/wyłącz, ale raczej jak jeden ze zmysłów.
- zamknięty umysł ~ wszelkiego rodzaju ingerencje w jego mentalność po prostu nie są możliwe.
Umiejętności:
Zasadniczo brak – Blanche jest, można rzec, ofiarą życiową. Trochę zna się na gotowaniu i ma sporą fantazję, no i jest intuicyjnym mistrzem ortografii i interpunkcji, dzięki tym wszystkim książkom których się naczytała, ale poza tym – nie umie absolutnie nic.
Wygląd:
[w świecie realnym:]
Szczupła, koścista blondynka o niezbyt bujnych kształtach. Włosy sięgające łopatek, z dość niesforną, niezbyt równą grzywką. Ani niska, ani wysoka – po prostu przeciętnego wzrostu. Oczy duże, nieco mętne, szaroniebieskie. Twarz o dość ostrych rysach, wysokie kości policzkowe. Nos dość długi, wąski i ostry.
[w świecie snów:]
Wysoki, szczupły chłopak, przypominający jej brata. Włosy niesforne, blond, do ramion, zwykle związane w luźny kucyk. Oczy – zmieniają kolor zależnie od nastroju.
Charakter:
[w świecie realnym:]
Cicha, potulna, stara się nie zabierać głosu. Chorobliwie nieśmiała. Raczej trzyma się na uboczu, nawet w znanym jej otoczeniu. W zupełnie nowym – od razu się wycofuje. Nie stara się nawiązywać nowych kontaktów. Gdy ktoś próbuje się do niej zbliżyć, nie do końca wie jak zareagować, pozostaje więc bierna i pozwala drugiej osobie przejąć inicjatywę. Jest grzeczną dziewczynką i nie lubi ryzyka, łatwo podporządkowuje się autorytetom. Uległa w stosunku do innych, dla świętego spokoju pozwoli się traktować jak popychadło.
[w świecie snów:]
Nieco aspołeczny, jednak w mniejszym stopniu niż jego odpowiedniczka w realnym świecie. Szczery do bólu – mówi co myśli, jasno i bez ogródek. Otwarcie wyraża swoje uczucia i stosunek do innych, czasem wręcz ostentacyjnie. Nie jest kłótliwy per se, ale kiedy wie, że me rację będzie twardo obstawał przy swoim, przy czym łatwo jest go sprowokować – można więc odnieść takie wrażenie. Nie waha się użyć argumentów siłowych. Buntownik – nie lubi autorytetów, będzie się im przeciwstawiał chociażby dla samej zasady, nawet jeśli wie, że może za to ponieść konsekwencje.
Historia:
Pewnego dnia do miasteczka sprowadziło się młode małżeństwo. Nikt właściwie nie znał ich zbyt dobrze, nikt się też zresztą zbytnio nie interesował – on był ambitnym pracoholikiem, a po powrocie do domu zamiast w objęcia żony wolał udać się w słodkie alkoholowe upojenie, ona – chorowita, spędzała całe dnie w domu, zapatrzona w swój świat opowieści i fantazji. Blanche i jej brat przyszli na świat po kilku miesiącach.
Jakiś czas po osiągnięciu przez bliźniaki wieku 3 lat, okazało się że ich matka znowu jest w ciąży, co zresztą wyszło na jaw dopiero gdy rzeczona kobieta nie była już w stanie tego ukrywać. Uczucia Blanche były mieszane (na tyle, na ile 3-latka może mieć mieszane uczucia) – z jednej strony była ciekawa, z drugiej jednak obawiała się, że pojawienie się w domu młodszego rodzeństwa może wpłynąć na jej relacje z bratem i matką. Oprócz tego był jeszcze jeden problem – odkąd ciąża matki wyszła na jaw, w domu panowała napięta atmosfera. Sama zainteresowana stała się jakby bardziej zamyślona i pochmurna. Ojciec zaś prawie w ogóle przestał się pokazywać w domu, a kiedy już się pojawiał urządzał głośne awantury.
Sprawy skomplikowały się jeszcze bardziej gdy matka bliźniąt zmarła przy porodzie. Ojciec zgodził się na przygarnięcie ich, nie chciał jednak słyszeć słowem o przyjęcie pod swój dach nowo-narodzonej córki. (Blanche dopiero po latach dowiedziała się, że powodem całego zamieszania był fakt, że tak naprawdę dziewczynka nie była jego córką.)
Mijały lata. Pomimo zupełnie odmiennych zainteresowań – Blanche bardzo szybko nauczyła się czytać i, jak niegdyś jej matka, była molem książkowym – całe dnia przesiadywała najpierw nad dziecinnymi książeczkami, później nad powieściami, zwłaszcza fantastycznymi, a czasami również nad książkami historycznymi i kucharskimi (które lubiła czasem wykorzystać w praktyce). Jej brat z kolei preferował rozrywki które wymagały większego stopnia aktywności, jak i integracji z rówieśnikami – hałaśliwe bieganie po okolicy, łażenia po drzewach, czy gry zespołowe. Pomimo to, zwykle trzymali się razem – gdy on biegał z kolegami za piłką, mała Blanche zwykle siadała z boku, wyciągała książkę, i zanurzała się w świat fantazji.
Sielanka trwała jednak do czasu.
Z młodszą siostrą ojciec zabronił im się widywać. Blanche było to właściwie na rękę – nie zależało jej szczególnie na kontaktach społecznych, egzystencja siostry była jej więc prawie obojętna. Nie chciała też narażać się ojcu, który, zwłaszcza po pijanemu, miał ciężką rękę. Jej brat jednak nigdy nie należał do pokornych i często, wymawiając się przyjaciółmi, spędzał z nią całe dnie. Nie podobało się to Blanche, która uważała, że chłopak niepotrzebnie się naraża, była też zazdrosna, że więcej uwagi poświęca młodszej siostrze. Wtedy właśnie zaczęły pojawiać się między nimi pierwsze konflikty. Nie były one co prawda wyraźne – Blanche była zbyt nieśmiała i małomówna na głośne kłótnie, niemniej powstająca pomiędzy rodzeństwem bariera była coraz wyraźniejsza.
Kulminacja nastąpiła, gdy ojciec w końcu stwierdził, że nie będzie dłużej tolerował zachowania chłopaka i wyrzucił go z domu. Przez chwilę próbował wtedy namówić siostrę, by odeszła razem z nim – szybko jednak zrezygnował widząc, że jego namowy są nieskuteczne.
Blanche szybko pożałowała swojej decyzji – bez brata czuła się samotna, a nie miała dość odwagi by samej nawiązać nowe kontakty. Desperacko poszukiwała więc kontaktu z rodzeństwem – tak, by nie narazić się ojcu. I w końcu znalazła. Jeden z jej znajomych bibliotekarzy, jeden z niewielu ludzi, z którymi nawiązała coś, co można by nazwać przyjaźnią, widząc jej zainteresowaniem światem fantazji, pokazał jej wrota do prawdziwej krainy marzeń – podarował jej lusterko i opowiedział, jak można przejść do świata snów, a także jak się z niej wraca. Ona zaś, podekscytowana, jeden raz złamała zakaz swojego ojca by przekazać bratu dobre nowiny i dać mu przepustkę do świata snów tak, aby mogli się tam spotykać.
Nie przewidziała jednak jednego – a mianowicie, pomimo ostrzeżenia bibliotekarza, nie domyśliła się jak bardzo można się zmienić wewnątrz świata snów...
Indeks 
