Pokój Wojtasa

Przebudzenie się w świecie snów zawsze było dziwny uczuciem. Człowiek niby przyzwyczaił się, że nie może chodzić, a tu proszę, psikus.
Wojtas wstał powoli, zebrał swoje rzeczy i wyjrzał przez okno.
-Zapowiada się piękna pogoda, w sam raz na spacer po lesie. Może znajdę tam jakiegoś jednorożca?
Z tymi słowami otworzył drzwi i raźno ruszył przed siebie nie śpiesząc się. Bo i po co? Wszak ma na to cały sen...

[z/t] -> Szmaragdowy Las

Wojtas wszedł przez drzwi do pokoju ściągając torb z ramienia i kładąc ją na krześle przy oknie. Potem postawił koło łóżka miecz i wyjrzał przez okno na pejzaż za nim. Nigdy nie było mu go dosyć. Na horyzoncie świeciło sobie słońce, a w dole na dziedzińcu zamek tętnił życiem. Żal było Wojtasowi opuszczać to cudowne miejsce, ale pocieszała go jedna myśl. Że kolejnej nocy powróci tu.
Z ociąganiem zaczął rytuał wyjścia. uszczypnął się w prawą, a potem lewą rękę. Uszczypnął w lewym policzek, rzucił ostatnie tęskne spojrzenie przez okno i uszczypnął w prawy policzek.

[z/t] -> Świat realny

Wojtas wstał z łóżka i otrząsnął się. Nie ma czasu do stracenia, trza się cieszyć dniem, póki jest. Z tą myślą zebrał rzeczy i ruszył na zewnątrz.


[z/t]

Droga była trudna i zawiała. Wojtas nie wątpił, że zapewne nie raz stracił z oczu trakt, by znaleźć się na zupełnie innym i nim podążać. W pewnym momencie utracił dziwne uczucie, które męczyło go do niedawna, że coś się gdzieś dzieje. Nie mógł nic na to poradzić, więc wzruszył ramionami i szedł dalej. Zdziwiło go trochę, że sobowtór nie poszedł za nim. Jego przekonanie o tym, iż miraż był próbą, która miała go sprawdzić, rozwiało się. Wszak niczego wartego uwagi, co można by w jakikolwiek sposób ocenić nie dokonał. Przynajmniej on tak uważał. Więc może jednak był to jakiś stwór? Ale złego niczego nie uczynił. Ale może w mojej postaci. Tylko problem jest taki, że to coś miało oprócz jego wyglądu także wspomnienia. Kiedy on je mógł skopiować? Może przy powitaniu? Wszak wtedy coś dziwnego działo się z jego oczami. Ale co zrobić? Wydłubać mu je? Poprosić, by nosił przepaskę na nich? Bez sensu.. Trzeba się jakoś przed tym uchronić. Na przykład naznaczać się w sobie tylko znany sposób, który z początku nie jest widoczny...
-Whatever, pomyśli się w domu.[/bi] - pomyślał - [i]Grunt teraz, to wrócić do domu.
Przez całą drogę starał się przebadać wisiorek na wszelkie możliwe sposobu mu znane.
Czyli: a) dokładnie obejrzeć, b) dokładnie zmacać, c) włożyć na szyję, d) zdjąć z szyi.
Dużo to tego nie było...
Gdy w końcu udało mu się odnaleźć zamek, od razu ruszył ku swemu pokojowi. Na dziś już wystarczyło przygód i wolał wrócić do domu. Uszczypnął się w prawą, a potem lewą ręką, by na koniec to samo zrobić z lewym i prawym policzkiem.
Witaj świecie rzeczywisty...

[z/t] -> Świat realny

#1E3807żadnej niezwykłej właściwości prócz tego iż oko wydawało się zawsze w niego wpatrywać niezależnie od położenia względem Wojtasa. Jeżeli ma jakieś właściwości zapewne ciężej je odkryć, może znajdzie się kiedyś ktoś kto będzie o wisiorze cosik wiedział... a może jest to zwykła dekoracja, w każdym razie jest on teraz cześcią Twego ekwipunku w trakcie eksploracji świata snów.[/color]

Promienie słońca padły na twarz Wojtasa budząc go. Podniósł się z łóżka i ubrał się nie spiesznie. zdobyczny amulet póki co zostawił na wierzchu koszuli. Nowością w pokoju była patera pełna owoców, która znajdowała się na stoliku pod oknem. Podszedł do niej i wziął sobie jabłko, które zaczął ze smakiem pałaszować. W między czasie schował sobie jeszcze kilka innych owoców do torby. Zaś na zakończenie przypasał miecz i ruszył przed siebie, na spotkanie przygodzie.




[z/t]